(٤٥)
از کفرِ سر زلف وی ايمان می‌ريخت
وز نوش لبش چشمۀ حيوان می‌ريخت
چون کبک خرامنده به صد رعنايی
می‌رفت وز خاکِ قدمش جان می‌ريخت
از کفرِ سر زلف وی ايمان می‌ريخت
وز نوش لبش چشمۀ حيوان می‌ريخت
چون کبک خرامنده به صد رعنايی
می‌رفت وز خاکِ قدمش جان می‌ريخت
به دیتنی یار سه‌یر ده‌مێنی
ده‌ڵێی: خودایه چه‌ن ده‌س‌ڕه‌نگینی
لێوڕێژ ده‌بێ دڵ له بیر و بڕوا
به‌ری کورته زۆر عیشقی زه‌وینی
ده‌ڵێی: خودایه چه‌ن ده‌س‌ڕه‌نگینی
لێوڕێژ ده‌بێ دڵ له بیر و بڕوا
به‌ری کورته زۆر عیشقی زه‌وینی