من دۆستی یاری ئەسمەر و ڕووی خۆش و مووی ڕەشم
سەرخۆشی چاوی مەست و مەیی بێ غەل و غەشم
فەرمووت له ڕازی عەھدی ئەزەل پێم بڵێ شتێ
ئەوکاته پێت دەڵێم له شەرابت بدەی بەشم
چاری ئەوینێ سووتن و سازانه بۆيه من
وەک شەم گەشم دەبینی دەسووتێم و ھەر ھەشم
خەڵکی بەھەشتم و سەفەریم لێره من بەڵام
دیلی ئەوینی جوانگەلی ڕوو وەک گوڵی گەشم
یاریم بدا بەخت به بنەوبارگه بچمه لای
پرچی فریشتە تۆز دەتەکێنێ له مەفڕەشم
جێی لەعلی لێو و جوانییە شیراز و داخەکەم
من وەرشکستە تاجری ڕووت و موشەووەشم
لەو شارە چاوی جوانم ئەوەن دیوه ئەو کەڕەت
حەقمه که مەی نەخۆمەوه، مەسته ھەموو لەشم
شارێکه پڕ لە ناز و له شەش لاوه نازەنین
من بێ دراو و پارەم و کڕياری ھەر شەشم
بووکی غەزەل بە حافزی گوت خۆ نیشان دەدەم
چبکەم نەسیبم ئاھە له ئاوێنە بێ‌بەشم
سەرخۆشی چاوی مەست و مەیی بێ غەل و غەشم
فەرمووت له ڕازی عەھدی ئەزەل پێم بڵێ شتێ
ئەوکاته پێت دەڵێم له شەرابت بدەی بەشم
چاری ئەوینێ سووتن و سازانه بۆيه من
وەک شەم گەشم دەبینی دەسووتێم و ھەر ھەشم
خەڵکی بەھەشتم و سەفەریم لێره من بەڵام
دیلی ئەوینی جوانگەلی ڕوو وەک گوڵی گەشم
یاریم بدا بەخت به بنەوبارگه بچمه لای
پرچی فریشتە تۆز دەتەکێنێ له مەفڕەشم
جێی لەعلی لێو و جوانییە شیراز و داخەکەم
من وەرشکستە تاجری ڕووت و موشەووەشم
لەو شارە چاوی جوانم ئەوەن دیوه ئەو کەڕەت
حەقمه که مەی نەخۆمەوه، مەسته ھەموو لەشم
شارێکه پڕ لە ناز و له شەش لاوه نازەنین
من بێ دراو و پارەم و کڕياری ھەر شەشم
بووکی غەزەل بە حافزی گوت خۆ نیشان دەدەم
چبکەم نەسیبم ئاھە له ئاوێنە بێ‌بەشم
من دوستدار رویِ خوش و مویِ دلکشم
مدهوشِ چشمِ مست و میِ صافِ بی‌غشم
گفتی ز سرّ عهد ازل یک سخن بگو
آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم
من آدم بهشتیَم اما در این سفر
حالی اسیرِ عشقِ جوانانِ مه‌وَشم
در عاشقی گزیر نباشد ز ساز و سوز
اِستاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم
شیراز معدنِ٠ لبِ لعل است و کانِ حسن
من جوهریِ مفلسم ایرا مشوشم
از بس که چشم مست در این شهر دیده‌ام
حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم
شهریست پر کرشمه حوران ز شش جهت
چیزیم نیست ور نه خریدار هر ششم
بخت ار مدد دهد که کشم رخت سویِ دوست
گیسویِ حور گرد فشاند ز مفرشم
حافظ عروسِ طبعِ مرا جلوه آرزوست
آیینه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم
«حافظ شیرازی»
مدهوشِ چشمِ مست و میِ صافِ بی‌غشم
گفتی ز سرّ عهد ازل یک سخن بگو
آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم
من آدم بهشتیَم اما در این سفر
حالی اسیرِ عشقِ جوانانِ مه‌وَشم
در عاشقی گزیر نباشد ز ساز و سوز
اِستاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم
شیراز معدنِ٠ لبِ لعل است و کانِ حسن
من جوهریِ مفلسم ایرا مشوشم
از بس که چشم مست در این شهر دیده‌ام
حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم
شهریست پر کرشمه حوران ز شش جهت
چیزیم نیست ور نه خریدار هر ششم
بخت ار مدد دهد که کشم رخت سویِ دوست
گیسویِ حور گرد فشاند ز مفرشم
حافظ عروسِ طبعِ مرا جلوه آرزوست
آیینه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم
«حافظ شیرازی»