مە‌پێکە دڵ بە غە‌مزە و نووکی تیرم
بە داوی چاوی مەستی تۆ ئەسیرم
گەیشته ئە‌وپەڕی جوانی جە‌ماڵت
زه‌كاتم پێ كەره‌م کە زۆر فه‌قیرم
من ئه‌و ته‌یره‌م بە‌یانان و شه‌وانە
لە هه‌یوانی سه‌روو دێ ویره ویرم
قه‌ده‌ح پڕ كه لە‌سایه‌ی ده‌وڵه‌تی عیشق
جحێڵێکی به به‌ختم گە‌رچی پیرم
وه‌ها پڕ بوو فه‌زای سینە‌م له مه‌عشووق
كه فیکری بوونی خۆشم چوو لە‌بیرم
نییە غه‌یری حیسابی موتریب و مه‌ی
ئەوی نووسیویە پێنووسی ده‌بیرم
لە هەنگامە و لە هەرکەس هەرکەسی وا
منەتباری هەواڵپرسینی پیرم
مه‌ده زاهید فریوم وه‌ک مناڵان
به باغ و سێوی سوور و شه‌كر و شیرم
له‌گە‌ڵ مه‌یخانه‌چی به‌ستوومه په‌یمان
کە ڕۆژی خه‌م له مه‌یخانه حه‌سیرم
له سایه‌ی ده‌وڵه‌تی مه‌ستی چ خۆشه
نه حە‌وجێی شا، نه ئاتاجی وه‌زیرم
وه‌كوو "حافز" له‌سینه‌م دایه گە‌نجێ
ڕه‌قیب چووزانێ چی تێدا زه‌میرم
بە داوی چاوی مەستی تۆ ئەسیرم
گەیشته ئە‌وپەڕی جوانی جە‌ماڵت
زه‌كاتم پێ كەره‌م کە زۆر فه‌قیرم
من ئه‌و ته‌یره‌م بە‌یانان و شه‌وانە
لە هه‌یوانی سه‌روو دێ ویره ویرم
قه‌ده‌ح پڕ كه لە‌سایه‌ی ده‌وڵه‌تی عیشق
جحێڵێکی به به‌ختم گە‌رچی پیرم
وه‌ها پڕ بوو فه‌زای سینە‌م له مه‌عشووق
كه فیکری بوونی خۆشم چوو لە‌بیرم
نییە غه‌یری حیسابی موتریب و مه‌ی
ئەوی نووسیویە پێنووسی ده‌بیرم
لە هەنگامە و لە هەرکەس هەرکەسی وا
منەتباری هەواڵپرسینی پیرم
مه‌ده زاهید فریوم وه‌ک مناڵان
به باغ و سێوی سوور و شه‌كر و شیرم
له‌گە‌ڵ مه‌یخانه‌چی به‌ستوومه په‌یمان
کە ڕۆژی خه‌م له مه‌یخانه حه‌سیرم
له سایه‌ی ده‌وڵه‌تی مه‌ستی چ خۆشه
نه حە‌وجێی شا، نه ئاتاجی وه‌زیرم
وه‌كوو "حافز" له‌سینه‌م دایه گە‌نجێ
ڕه‌قیب چووزانێ چی تێدا زه‌میرم
مزن بر دل ز نوکِ غمزه تیرم
که پیش چشم بیمارت بمیرم
نصابِ حسن در حدّ کمال است
زکاتم ده که مسکین و فقیرم
چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی
به سیب بوستان و شهد و شیرم
چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد از ضمیرم
قدح پر کن که من در دولت عشق
جوان بخت جهانم گرچه پیرم
قراری بسته‌ام با می فروشان
که روز غم بجز ساغر نگیرم
مبادا جز حساب مطرب و می
اگر نقشی کشد کلک دبیرم
در این غوغا که کس کس را نپرسد
من از پیر مغان منت پذیرم
خوشا آن دم کز استغنایِ مستی
فراغت باشد از شاه و وزیرم
من آن مرغم که هر شام و سحرگاه
ز بام عرش می‌آید صفیرم
چو حافظ گنج او در سینه دارم
اگر چه مدّعی بیند حقیرم
«حافظ شیرازی»
که پیش چشم بیمارت بمیرم
نصابِ حسن در حدّ کمال است
زکاتم ده که مسکین و فقیرم
چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی
به سیب بوستان و شهد و شیرم
چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد از ضمیرم
قدح پر کن که من در دولت عشق
جوان بخت جهانم گرچه پیرم
قراری بسته‌ام با می فروشان
که روز غم بجز ساغر نگیرم
مبادا جز حساب مطرب و می
اگر نقشی کشد کلک دبیرم
در این غوغا که کس کس را نپرسد
من از پیر مغان منت پذیرم
خوشا آن دم کز استغنایِ مستی
فراغت باشد از شاه و وزیرم
من آن مرغم که هر شام و سحرگاه
ز بام عرش می‌آید صفیرم
چو حافظ گنج او در سینه دارم
اگر چه مدّعی بیند حقیرم
«حافظ شیرازی»