ئاشکرا پێتی ئەڵێم و لە وتەم دڵشادم
نۆکەری عیشم و لێرەیش و لەوێش ئازادم
بولبولی باغی بەهەشتم چ بڵێم نەقڵی فیراق
لێرە بەو داوەوە بووم خوایە بپرسی دادم!
من مەلەک بووم و سەرووی باغی بەهەشتم جێ بوو
بابەدەم هۆ بوو کە ئێستا لە خەراب‌ئابادم!
هاودەمی حۆری و بن سێبەری تووبا و سەر حەوز
بە هەوای دیتنی تۆ دەرچوو لە بیر و یادم!
کەوکەبی بەختەوەریم نەیدی نجوومگەر خودایە
من لە دایک بە چ هاتێکی کرا ئیجادم؟ !
لەوەتی بوومە غولامی دەری مەیخانەیی عیشق
سەیرە هەر تاوە خەمێ دێتە موبارەکبادم!
با بخوا خوێنی دڵم، گۆڕیە گلێنەی چاوم
بۆ بە دڵداری کچۆڵانی دەکرد ئیرشادم؟
لەوحی دڵ هەر ئەلفی قامەتی تۆی تێدایە
پیتی دیکەی بە دەرس پێ نەگوتم ئوستادم!
بە زولف پاکەوە ئەسرینی لە گۆنەی حافز
نەکوو لافاوی هەڵستێت و بەرێ بونیادم!
نۆکەری عیشم و لێرەیش و لەوێش ئازادم
بولبولی باغی بەهەشتم چ بڵێم نەقڵی فیراق
لێرە بەو داوەوە بووم خوایە بپرسی دادم!
من مەلەک بووم و سەرووی باغی بەهەشتم جێ بوو
بابەدەم هۆ بوو کە ئێستا لە خەراب‌ئابادم!
هاودەمی حۆری و بن سێبەری تووبا و سەر حەوز
بە هەوای دیتنی تۆ دەرچوو لە بیر و یادم!
کەوکەبی بەختەوەریم نەیدی نجوومگەر خودایە
من لە دایک بە چ هاتێکی کرا ئیجادم؟ !
لەوەتی بوومە غولامی دەری مەیخانەیی عیشق
سەیرە هەر تاوە خەمێ دێتە موبارەکبادم!
با بخوا خوێنی دڵم، گۆڕیە گلێنەی چاوم
بۆ بە دڵداری کچۆڵانی دەکرد ئیرشادم؟
لەوحی دڵ هەر ئەلفی قامەتی تۆی تێدایە
پیتی دیکەی بە دەرس پێ نەگوتم ئوستادم!
بە زولف پاکەوە ئەسرینی لە گۆنەی حافز
نەکوو لافاوی هەڵستێت و بەرێ بونیادم!
فاش می‌گویم و از گفتهٔ خود دلشادم
بندهٔ عشقم و از هر دو جهان آزادم
طایرِ گلشنِ قدسم چه دهم شرح فراق
که در این دامگهِ حادثه چون افتادم
من مَلَک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیرِ خراب آبادم
سایهٔ طوبی و دلجوییِ حور و لب حوض
به هوایِ سر کویِ تو برفت از یادم
نیست بر لوحِ دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرفِ دگر یاد نداد استادم
کوکبِ بخت مرا هیچ منجّم نشناخت
یارب از مادر گیتی به چه طالع زادم
تا شدم حلقه به گوش درِ میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم
می‌خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم
پاک کن چهرهٔ حافظ به سرِ زلف ز اشک
ور نه این سیلِ دمادم ببرد بنیادم
«حافظ شیرازی»
بندهٔ عشقم و از هر دو جهان آزادم
طایرِ گلشنِ قدسم چه دهم شرح فراق
که در این دامگهِ حادثه چون افتادم
من مَلَک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیرِ خراب آبادم
سایهٔ طوبی و دلجوییِ حور و لب حوض
به هوایِ سر کویِ تو برفت از یادم
نیست بر لوحِ دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرفِ دگر یاد نداد استادم
کوکبِ بخت مرا هیچ منجّم نشناخت
یارب از مادر گیتی به چه طالع زادم
تا شدم حلقه به گوش درِ میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم
می‌خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم
پاک کن چهرهٔ حافظ به سرِ زلف ز اشک
ور نه این سیلِ دمادم ببرد بنیادم
«حافظ شیرازی»