ساڵەھای ساڵ ئەمن خزمەتی ڕەندانم کرد
تاکوو نەفسم به عەقڵ گرت و له زیندانم کرد
من له بۆ مەنزڵی عونقا بەتەنێ ڕێم نەبڕی
ھاودەمی و ھاوسەفەری مورغی سولەیمانم کرد
خۆ بەدەستی من و تۆ نییە خراپه و چاکە
ھەرچی سوڵتانی ئەزەل نووسی بە فەرمانم کرد
من له لوتفی ئەزەلی باغی بەھەشتم تەڵەبە
گەرچی زۆر خزمەتی مەیخانه و مەستانم کرد
گەر به پیری منی لاواندەوه دیداری وسوو
حەقی سەبرێکه له نێو کولبەی ئەحزانم کرد
ببه سایەی دڵی زاماری من ئەی گەنجی مراد
که لەبەر تۆیە من ئەو مەنزڵه وێرانم کرد
کردبووم تۆبه له ماچی دەمی ساقی ئێستاش
زۆر بەداخم به قسەی واعیزی نازانم کرد
لە دژی قاعیده بخوازه مرادت که ئەمن
چی وەکۆم کردووە لەو زوڵفی پەرێشانم کرد
گەر له دیوانی غەزەلدا له سەرێم سەیر نییە
ساڵەھا ڕەنجبەری خاوەنی دیوانم کرد
شەونخوونی و لەشی ساغت گەرەکە وک حافز
کەسبی ئەو فەیزە بە ھۆی دەوڵەتی قورئانم کرد
تاکوو نەفسم به عەقڵ گرت و له زیندانم کرد
من له بۆ مەنزڵی عونقا بەتەنێ ڕێم نەبڕی
ھاودەمی و ھاوسەفەری مورغی سولەیمانم کرد
خۆ بەدەستی من و تۆ نییە خراپه و چاکە
ھەرچی سوڵتانی ئەزەل نووسی بە فەرمانم کرد
من له لوتفی ئەزەلی باغی بەھەشتم تەڵەبە
گەرچی زۆر خزمەتی مەیخانه و مەستانم کرد
گەر به پیری منی لاواندەوه دیداری وسوو
حەقی سەبرێکه له نێو کولبەی ئەحزانم کرد
ببه سایەی دڵی زاماری من ئەی گەنجی مراد
که لەبەر تۆیە من ئەو مەنزڵه وێرانم کرد
کردبووم تۆبه له ماچی دەمی ساقی ئێستاش
زۆر بەداخم به قسەی واعیزی نازانم کرد
لە دژی قاعیده بخوازه مرادت که ئەمن
چی وەکۆم کردووە لەو زوڵفی پەرێشانم کرد
گەر له دیوانی غەزەلدا له سەرێم سەیر نییە
ساڵەھا ڕەنجبەری خاوەنی دیوانم کرد
شەونخوونی و لەشی ساغت گەرەکە وک حافز
کەسبی ئەو فەیزە بە ھۆی دەوڵەتی قورئانم کرد
سال‌ها پیرویِّ مذهبِ رندان کردم
تا به فتوایِ خرد حرص به زندان کردم
من به سرمنزلِ عنقا نه به خود بردم راه
قطعِ این مرحله با مرغِ سلیمان کردم
سایه‌ای بر دل ریشم فکن ای گنجِ روان
که من این خانه به سودایِ تو ویران کردم
توبه کردم که نبوسم لبِ ساقیّ و کنون
می‌گزم لب که چرا گوش به نادان کردم
در خلافْ آمدِ عادت بطلب کام که من
کسبِ جمعیّت از آن زلفِ پریشان کردم
نقشِ مستوری و مستی نه به دستِ من و توست
آن چه سلطان ازل گفت بکن، آن کردم
دارم از لطفِ ازل جنّتِ فردوس طمع
گر چه دربانیِ میخانه فراوان کردم
این که پیرانه سرم صحبتِ یوسف بنواخت
اجر صبریست که در کلبهٔ احزان کردم
صبح خیزی و سلامت طلبی چون حافظ
هر چه کردم همه از دولتِ قرآن کردم
گر به دیوانِ غزل صدرنشینم چه عجب
سال‌ها بندگیِ صاحبِ دیوان کردم
«حافظ شیرازی»
تا به فتوایِ خرد حرص به زندان کردم
من به سرمنزلِ عنقا نه به خود بردم راه
قطعِ این مرحله با مرغِ سلیمان کردم
سایه‌ای بر دل ریشم فکن ای گنجِ روان
که من این خانه به سودایِ تو ویران کردم
توبه کردم که نبوسم لبِ ساقیّ و کنون
می‌گزم لب که چرا گوش به نادان کردم
در خلافْ آمدِ عادت بطلب کام که من
کسبِ جمعیّت از آن زلفِ پریشان کردم
نقشِ مستوری و مستی نه به دستِ من و توست
آن چه سلطان ازل گفت بکن، آن کردم
دارم از لطفِ ازل جنّتِ فردوس طمع
گر چه دربانیِ میخانه فراوان کردم
این که پیرانه سرم صحبتِ یوسف بنواخت
اجر صبریست که در کلبهٔ احزان کردم
صبح خیزی و سلامت طلبی چون حافظ
هر چه کردم همه از دولتِ قرآن کردم
گر به دیوانِ غزل صدرنشینم چه عجب
سال‌ها بندگیِ صاحبِ دیوان کردم
«حافظ شیرازی»