ئاڵەکۆک

عەباس حەقیقی add_a_photo
حەقیقی شەونم
٧٩. وەختی گوڵ ھاتەوە خزمینە وەرن تێکۆشین
وەختی گوڵ ھاتەوە خزمینە وەرن تێکۆشین
به وتەی ئەھلی دڵان کاتی گەمە و دڵخۆشین

نییە لای کەس کەرەم و وەختی تەرەب تێدەپەڕێ
ئەوەیە چاره، که بەرماڵی بە مەی بفرۆشین

لەو ھەوا دڵگرە مەی حازره بینێره خودا!
نازەنينێکی که بە سڵامەتی ئەو بینۆشین

ساز و سەمتووری فەلەک رێگری ئەھلی ھونەرە
لەو خەمەی بۆچی نەناڵین و چلۆن نەخرۆشین

گوڵ وەجۆش ھات و نەماندایە قومێک لەو ئاوە
ئێستە ئەو کرده پەشیمانیه چلۆن داپۆشین

لالە دەفری مەیە، دەیخۆينەوە ئێمەش بە خەیاڵ
چاوی بەد دوور بێ کە بێ موتريب و مەی سەرخۆشین

حافز ئەو حاڵه گەلێ سەیرە، بە کێ حاڵی کەم
بولبولین ئێمە بەڵام فەسڵی گوڵان خامۆشین

دوستان وقتِ گل آن بِهْ که به عشرت کوشیم
سخنِ اهل دل است این و به جان بنیوشیم

نیست در کس کرم و وقتِ طرب می‌گذرد
چاره آن است که سجاده به می بفروشیم

خوش هواییست فرح بخش، خدایا بفرست
نازنینی که به رویش میِ گلگون نوشیم

ارغنون سازِ فلک رهزنِ اهلِ هنر است
چون از این غصّه ننالیم و چرا نخروشیم؟

گل به جوش آمد و از می نزدیمش آبی
لاجرم ز آتشِ حرمان و هوس می‌جوشیم

می‌کشیم از قدحِ لاله شرابی موهوم
چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشیم

حافظ این حال عجب با که توان گفت که ما
بلبلانیم که در موسمِ گل خاموشیم

«حافظ شیرازی»
نووسین: کەماڵ ڕەحمانی
شەونم، وەرگێرانی سەد غەزەل لە دیوانی حافزی شیرازی، وەرگێرانی: عەباسی حەقیقی، چاپی یەکەم: سنە ١٣٨٧، لاپەڕە ١٨٤.

پەراوێز edit