غولامی دیدەیی مەستت لە تاجدارانن
خوماری بادەیی لێوت لە هۆشیارانن
وەکوو سەبا لە وەنەوشان گوزەر کە بیبینە
لە تاوی زولفی ڕەشت پاکی تازیەدارانن
لە تۆ نەسیم و لە من ئاوی چاوی بوونە فزوول
دەنا دوو عاشق و مەعشووقە ڕازدارانن
نە هەر منم کە لە بۆ ڕووی گوڵت غەزەلخوێنم
بوێژی تۆ لە هەموو لایەکی هەزارانن
لە ژێر دوو زولفەوە بڕوانە کاتێ ڕادەبری
دەبینی لای چەپ و ڕاستت چ بێ‌قەرارانن
کلا بە سۆفی! بەهەشتی بەرین نەسیبی مەیە
کە پێ شیاوی کەرەم هەر گوناهکارانن
بڕۆرە مەیکەدە و بێرە دەر بە ڕووسووری
مەچۆرە سەومیعە بنکەی دژ و نەیارانن
ئەتۆ دەسم بە کەرەم بگرە خدری پێ پیرۆز
ئەمن پیادەم و هاوڕێیەکان سوارانن
خودا لە زولفی بە تاوی ڕەها نەکا حافز
کە بەندیانی کەمەندت لە بەختیارانن
خوماری بادەیی لێوت لە هۆشیارانن
وەکوو سەبا لە وەنەوشان گوزەر کە بیبینە
لە تاوی زولفی ڕەشت پاکی تازیەدارانن
لە تۆ نەسیم و لە من ئاوی چاوی بوونە فزوول
دەنا دوو عاشق و مەعشووقە ڕازدارانن
نە هەر منم کە لە بۆ ڕووی گوڵت غەزەلخوێنم
بوێژی تۆ لە هەموو لایەکی هەزارانن
لە ژێر دوو زولفەوە بڕوانە کاتێ ڕادەبری
دەبینی لای چەپ و ڕاستت چ بێ‌قەرارانن
کلا بە سۆفی! بەهەشتی بەرین نەسیبی مەیە
کە پێ شیاوی کەرەم هەر گوناهکارانن
بڕۆرە مەیکەدە و بێرە دەر بە ڕووسووری
مەچۆرە سەومیعە بنکەی دژ و نەیارانن
ئەتۆ دەسم بە کەرەم بگرە خدری پێ پیرۆز
ئەمن پیادەم و هاوڕێیەکان سوارانن
خودا لە زولفی بە تاوی ڕەها نەکا حافز
کە بەندیانی کەمەندت لە بەختیارانن
غلامِ نرگسِ مستِ تو تاجدارانند
خرابِ بادهٔ لعلِ تو هوشیارانند
تو را صبا و مرا آبِ دیده شد غمّاز
و گرنه عاشق و معشوق رازدارانند
ز زیرِ زلفِ دوتا چون گذر کنی بنگر
که از یمین و یسارت چه سوگوارانند
گذار کن چو صبا بر بنفشه‌زار و ببین
که از تطاولِ زلفت چه بی‌قرارانند
نصیبِ ماست بهشت ای خداشناس برو
که مستحقِّ کرامت گناهکارانند
نه من بر آن گلِ عارض غزل سرایم و بس
که عندلیبِ تو از هر طرف هزارانند
تو دستگیر شو ای خضرِ پی خجسته که من
پیاده می‌روم و همرهان سوارانند
بیا به میکده و چهره ارغوانی کن
مرو به صومعه کانجا سیاه‌کارانند
خلاصِ حافظ از آن زلفِ تابدار مباد
که بستگانِ کمندِ تو رستگارانند
«حافظ شیرازی»
خرابِ بادهٔ لعلِ تو هوشیارانند
تو را صبا و مرا آبِ دیده شد غمّاز
و گرنه عاشق و معشوق رازدارانند
ز زیرِ زلفِ دوتا چون گذر کنی بنگر
که از یمین و یسارت چه سوگوارانند
گذار کن چو صبا بر بنفشه‌زار و ببین
که از تطاولِ زلفت چه بی‌قرارانند
نصیبِ ماست بهشت ای خداشناس برو
که مستحقِّ کرامت گناهکارانند
نه من بر آن گلِ عارض غزل سرایم و بس
که عندلیبِ تو از هر طرف هزارانند
تو دستگیر شو ای خضرِ پی خجسته که من
پیاده می‌روم و همرهان سوارانند
بیا به میکده و چهره ارغوانی کن
مرو به صومعه کانجا سیاه‌کارانند
خلاصِ حافظ از آن زلفِ تابدار مباد
که بستگانِ کمندِ تو رستگارانند
«حافظ شیرازی»