دانی چە سان گذشت بە من ڕوزگار من؟
روزم چو شب، شبم چو دل تنگ و تار من

اوقات من چو زلف بتان پیچ و خم‌به‌خم
گویی همه گره به گره بسته کار من

شهری است ملک دل که همه مرز و بوم او
مشروب از دو دیده چون آبشار من

مژگان و ابروان چو تیر و کمان یار
تا کی زند به سینه چاک و فگار من؟

دربند وی فتادم و افتادن آرزوست
تا کی رسد به بام و در من بهار من

از آب چشم خویش دهم آب گلستان
شاید بروید از لب جو گلعذار من

'کامل' ز بس که قافله‌ام کند می‌رود!
مشکل رسد به منزل جانان قطار من