شاعیر: ئاوات کتێب: شاری دڵ سەرناو: روزگار من سەبارەت: روستای قاقڵاوا، ١٣٣٨ شمسی - (صفحە ٢٢٦ چاپ انیسی و ٣٧٢ چاپ جعفر امامی) - بحر عروضی شعر: مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن. - نووسین: کەماڵ ڕەحمانی دانی چە سان گذشت بە من ڕوزگار من؟ روزم چو شب، شبم چو دل تنگ و تار من اوقات من چو زلف بتان پیچ و خم‌به‌خم گویی همه گره به گره بسته کار من شهری است ملک دل که همه مرز و بوم او مشروب از دو دیده چون آبشار من مژگان و ابروان چو تیر و کمان یار تا کی زند به سینه چاک و فگار من؟ دربند وی فتادم و افتادن آرزوست تا کی رسد به بام و در من بهار من از آب چشم خویش دهم آب گلستان شاید بروید از لب جو گلعذار من 'کامل' ز بس که قافله‌ام کند می‌رود! مشکل رسد به منزل جانان قطار من ++++++++++++++++++++++