دور از رُخَت^١ ای قمر نشانه
خون شد ز ديدەام روانه

شب نيست كه از غمت نسوزيم
تا صبح من و چراغ خانه

رازی نبود مراد دلبر
جز راز غم تو در ميانه

بيرون نكند هوايت از سَر
صد مِحنت آفت زمانه

جا كرده به دل خيال قدت
چون نقش «الف» بر روی شانه

من هر نفست به خاطر آرم
آری تو مرا بياد يا نه؟

ترسم ز غم فراق رويت
رِحلت بكنم دراين جهانه

يك روز بقا و ليك با تو
بهتر ز حيات جاودانه

از صحبت ماست نفرت، تو
اغيار گرفتەای بهانه

ناصِح كُندَم ز عشق تو مَنع
خوش نيست مرا چنين فسانه

عشق تو نمی‏رود ز در دل
اِلاّ به فراق جسم و جانه

خوش آنكه ز عشق تو سرآيد
«صيدی» به سرود عاشقانه