(٤٧)
شيرين دهنی که از لبش جان می‌ريخت
کفرش ز سر زلف پريشان می‌ريخت
گر شيخ به کفر زلف او ره می‌برد
خاک ره او بر سر ايمان می‌ريخت
شيرين دهنی که از لبش جان می‌ريخت
کفرش ز سر زلف پريشان می‌ريخت
گر شيخ به کفر زلف او ره می‌برد
خاک ره او بر سر ايمان می‌ريخت
جوانێ که دامنا سه‌ر له پێناوی
خه‌لکی وه‌رگێڕا به زولفی خاوی
زونناری ده‌به‌ست شێخی گه‌وره گه‌ر
چاوی که‌وتبا به گۆشه‌ی چاوی
خه‌لکی وه‌رگێڕا به زولفی خاوی
زونناری ده‌به‌ست شێخی گه‌وره گه‌ر
چاوی که‌وتبا به گۆشه‌ی چاوی