نییە وەک من لە ھەموو دەیری موغان شەیدایەک
خەرقە لایەک، گرەوی بادەیە، دەفتەر لايەک
دڵ که ئاوێنەیی شايانه غوبارێکی ھەيە
ئێسته له خوام گەرەکه ھاودەمی ڕۆشن ڕایەک
بەندی ئەسرينه ھەڵم بەستووە لەو دەور و بەرەم
بەڵکه شين بێ له پەنام خەڵفی قەد و باڵايەک
به گەمی بێنه شەرابێ، که ئەمن بێ ڕووی يار
لەھەموو سووچی چەمانم جەمه خەم دەريايەک
من لەسەر دەستی بوتی بادەفرۆش تۆبەم کرد
که نەخۆم بادە بەبێ ھاودەمی قەد ڕەعنایەک
سوڕی ئەو نوکته مەگەر شەم بە زمانی دابێ
چونکه پەروانه مەحاڵه وەقسان بێ ڕایەک
باسی بێگانه مەکە لای منی مەعشووقه پەرست
کە بە غەيری ئەو و مەی نيمه لە کەس پەروایەک
لافی نەرگس وە دڵت مەگرە لە حاندی چاوت
ناگرن ئەھلی نەزەر ڕەخنه له نابينايەک
ئەو قسەم چەندە بە کەيفێ بوو بەيانی دەيگوت
بە دەف و نايە لەلای مەيکەدە ڕا تەرسایەک
گەر موسڵمانەتی ئاوایە که حافز ھەيەتی
وای ئەگەر بێت و هەبێ ڕۆژی درەنگ ئاوایەک
خەرقە لایەک، گرەوی بادەیە، دەفتەر لايەک
دڵ که ئاوێنەیی شايانه غوبارێکی ھەيە
ئێسته له خوام گەرەکه ھاودەمی ڕۆشن ڕایەک
بەندی ئەسرينه ھەڵم بەستووە لەو دەور و بەرەم
بەڵکه شين بێ له پەنام خەڵفی قەد و باڵايەک
به گەمی بێنه شەرابێ، که ئەمن بێ ڕووی يار
لەھەموو سووچی چەمانم جەمه خەم دەريايەک
من لەسەر دەستی بوتی بادەفرۆش تۆبەم کرد
که نەخۆم بادە بەبێ ھاودەمی قەد ڕەعنایەک
سوڕی ئەو نوکته مەگەر شەم بە زمانی دابێ
چونکه پەروانه مەحاڵه وەقسان بێ ڕایەک
باسی بێگانه مەکە لای منی مەعشووقه پەرست
کە بە غەيری ئەو و مەی نيمه لە کەس پەروایەک
لافی نەرگس وە دڵت مەگرە لە حاندی چاوت
ناگرن ئەھلی نەزەر ڕەخنه له نابينايەک
ئەو قسەم چەندە بە کەيفێ بوو بەيانی دەيگوت
بە دەف و نايە لەلای مەيکەدە ڕا تەرسایەک
گەر موسڵمانەتی ئاوایە که حافز ھەيەتی
وای ئەگەر بێت و هەبێ ڕۆژی درەنگ ئاوایەک
در همه دیرِ مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گروِ باده و دفتر جایی
دل که آیینهٔ شاهیست غباری دارد
از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی
کرده‌ام توبه به دستِ صنمِ باده فروش
که دگر می نخورم بی رخِ بزم آرایی
نرگس ار لاف زد از شیوهٔ چشمٔ تو مرنج
نروند اهلِ نظر از پیِ نابینایی
شرح این قصّه مگر شمع برآرد به زبان
ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی
جوی‌ها بسته‌ام از دیده به دامان که مگر
در کنارم بنشانند سهی بالایی
کشتیِ باده بیاور که مرا بی رخِ دوست
گشت هر گوشهٔ چشم از غمِ دل دریایی
سخن غیر مگو با منِ معشوقه پرست
کز وی و جام می‌ام نیست به کس پروایی
این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می‌گفت
بر در میکده‌ای با دف و نی ترسایی
گر مسلمانی از این است که حافظ دارد
آه اگر از پی امروز بود فردایی
«حافظ شیرازی»
خرقه جایی گروِ باده و دفتر جایی
دل که آیینهٔ شاهیست غباری دارد
از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی
کرده‌ام توبه به دستِ صنمِ باده فروش
که دگر می نخورم بی رخِ بزم آرایی
نرگس ار لاف زد از شیوهٔ چشمٔ تو مرنج
نروند اهلِ نظر از پیِ نابینایی
شرح این قصّه مگر شمع برآرد به زبان
ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی
جوی‌ها بسته‌ام از دیده به دامان که مگر
در کنارم بنشانند سهی بالایی
کشتیِ باده بیاور که مرا بی رخِ دوست
گشت هر گوشهٔ چشم از غمِ دل دریایی
سخن غیر مگو با منِ معشوقه پرست
کز وی و جام می‌ام نیست به کس پروایی
این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می‌گفت
بر در میکده‌ای با دف و نی ترسایی
گر مسلمانی از این است که حافظ دارد
آه اگر از پی امروز بود فردایی
«حافظ شیرازی»