بەدەنگی بولبول و قومری ئەگەر نەخۆیەوە مەی
سەرئێشەتە، ئەوە ئاخر عیلاجە داغی کەی
که گوڵ نيقابی فڕێدا و مەليش چريکاندی
نەکەی پياڵه فڕێدەی، نەکەی نەخۆیەوە مەی
ھەته که ئاوی ژيانێ به تينوویەتی مەمرە
کەلامی خوايه "مِنَ ٱلۡمَآءِ كُلَّ شَيۡءٍ حَيْ"
له ڕەنگ و بۆنی بەھاری زەخيرەيەک داخە
که زوو بە زوو دەگەنێ ڕێگرانی بەھمەن و دەی
زەمانه ھەرچی ببەخشێ دوبارە دەيسێنێ
نەبێ تەماع و ھومێدت به پياوەتی سپڵەی
بەقایەکی نییه حوکمات و تەخت و شان و شکۆ
له تەختی جەم قسه ماوە و لە تاج و ئەفسەری کەی
خەزێنەداری ماڵی ئيرس‌گران کفرە
بە قەولی موتريب و ساقی و بە شایەدی دەف و نەی
ڕەقەم کراوە له ھەیوانەکەی بەھەشتی خوا
بەشی کەسێکی که دنياپەرسته وەيله و وەی
سەخی نەماوە، قسان ببڕەوە، له کوێيه شەراب
وەدە بەشی مەش و خۆشت وەخۆ بە یادی تەی
لەچەر لە ڕەحمەتی خوا بێ‌بەشە، وەرە حافز
بخۆ و سەخی بە وەباڵت بە گەردنم، سا دەی
سەرئێشەتە، ئەوە ئاخر عیلاجە داغی کەی
که گوڵ نيقابی فڕێدا و مەليش چريکاندی
نەکەی پياڵه فڕێدەی، نەکەی نەخۆیەوە مەی
ھەته که ئاوی ژيانێ به تينوویەتی مەمرە
کەلامی خوايه "مِنَ ٱلۡمَآءِ كُلَّ شَيۡءٍ حَيْ"
له ڕەنگ و بۆنی بەھاری زەخيرەيەک داخە
که زوو بە زوو دەگەنێ ڕێگرانی بەھمەن و دەی
زەمانه ھەرچی ببەخشێ دوبارە دەيسێنێ
نەبێ تەماع و ھومێدت به پياوەتی سپڵەی
بەقایەکی نییه حوکمات و تەخت و شان و شکۆ
له تەختی جەم قسه ماوە و لە تاج و ئەفسەری کەی
خەزێنەداری ماڵی ئيرس‌گران کفرە
بە قەولی موتريب و ساقی و بە شایەدی دەف و نەی
ڕەقەم کراوە له ھەیوانەکەی بەھەشتی خوا
بەشی کەسێکی که دنياپەرسته وەيله و وەی
سەخی نەماوە، قسان ببڕەوە، له کوێيه شەراب
وەدە بەشی مەش و خۆشت وەخۆ بە یادی تەی
لەچەر لە ڕەحمەتی خوا بێ‌بەشە، وەرە حافز
بخۆ و سەخی بە وەباڵت بە گەردنم، سا دەی
به صوتِ بلبل و قمری اگر ننوشی می
علاج کی کنمت؟ آخرُالدّواءِ الْکَی
ذخیره‌ای بنه از رنگ و بویِ فصلِ بهار
که می‌رسند ز پی رهزنانِ بهمن و دی
چو هست آب حیاتت به دست، تشنه ممیر
فلا تَمُتْ وَ مِنَ الْماءِ کُلَّ شَیْءِِ حَیْ
چو گل نقاب برافکند و مرغ زد هوهو
منه ز دست پیاله چه می‌کنی؟ هی هی
شکوهِ سلطنت و حسن کی ثباتی داد؟
ز تختِ جم سخنی مانده است و افسرِ کی
خزینه داریِ میراث خوارگان کفر است
به قولِ مطرب و ساقی به فتویِ دف و نی
زمانه هیچ نبخشد که بازنستاند
مجو ز سفله مروّت که شَیْئُهُ لا شَیْ
نوشته‌اند بر ایوانِ جَنَّةُ الْمَأوی
که هر که عشوهٔ دنیی خرید وای به وی
سخا نماند، سخن طی کنم، شراب کجاست؟
بده به شادیِ روح و روانِ حاتمِ طی
بخیل بویِ خدا نشنود، بیا حافظ
پیاله گیر و کرم ورز وَالضَّمانُ عَلَیْ
«حافظ شیرازی»
علاج کی کنمت؟ آخرُالدّواءِ الْکَی
ذخیره‌ای بنه از رنگ و بویِ فصلِ بهار
که می‌رسند ز پی رهزنانِ بهمن و دی
چو هست آب حیاتت به دست، تشنه ممیر
فلا تَمُتْ وَ مِنَ الْماءِ کُلَّ شَیْءِِ حَیْ
چو گل نقاب برافکند و مرغ زد هوهو
منه ز دست پیاله چه می‌کنی؟ هی هی
شکوهِ سلطنت و حسن کی ثباتی داد؟
ز تختِ جم سخنی مانده است و افسرِ کی
خزینه داریِ میراث خوارگان کفر است
به قولِ مطرب و ساقی به فتویِ دف و نی
زمانه هیچ نبخشد که بازنستاند
مجو ز سفله مروّت که شَیْئُهُ لا شَیْ
نوشته‌اند بر ایوانِ جَنَّةُ الْمَأوی
که هر که عشوهٔ دنیی خرید وای به وی
سخا نماند، سخن طی کنم، شراب کجاست؟
بده به شادیِ روح و روانِ حاتمِ طی
بخیل بویِ خدا نشنود، بیا حافظ
پیاله گیر و کرم ورز وَالضَّمانُ عَلَیْ
«حافظ شیرازی»