باغِ مرا چه حاجتِ سرو و صِنوبَر است؟
شمشادِ خانه‌پرورِ ما از که کمتر است؟

ای نازنین پسر، تو چه مذهب گرفته‌ای؟
کِت خونِ ما حلال‌تر از شیرِ مادر است

چون نقشِ غم ز دور ببینی، شراب خواه
تشخیص کرده‌ایم و مداوا مقرّر است

از آستان پیرِ مغان سر چرا کشیم؟
دولت در آن سرا و گشایش در آن دَر است

در کوی ما شکسته دلی می‌خرند و بس
بازار خودفروشی از آن سوی دیگر است

دی وعده داد وصلم و در سر شراب داشت
امروز تا چه گوید و بازش چه در سر است؟

یک قصّه بیش نیست غمِ عشق، وین عجب
کز هر زبان که می‌شنوم نامکرّر است

بازآ که در فِراق تو چشمِ امیدوار
چون گوشِ روزه‌دار بر الله‌اکبر است

شیراز و آبِ رکنی و این بادِ خوش نسیم
عیبش مکن که خالِ رُخِ هفت کشور است

فرق است از آبِ خضر که ظلمات جایِ اوست
تا آبِ ما که منبعش الله‌اکبر است

ما آبرویِ فقر و قَناعت نمی‌بریم
با پادشه بگوی که روزی مقدّر است

حافظ چه طُرفه شاخِ نباتی است کِلکِ تو!
کِش میوه دلپذیرتر از شهد و شِکَّر است

«حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٥٧و٥٨. »