بولبولێکی دڵ بە خەم نابوویە دەم بەرگی گوڵێ
بەو نەوا و بەرگەش دەناڵی هەر دڵێک و سەد کوڵێ
پێم وت ئاخر تۆ بە مەخسوودت گەیشتووی چیت دەوێ؟
پێی وتم نازی گوڵم وای ڕێ نیشاندام هەووەڵێ
هاودەمی ئێمە ئەگەر پێ عەیبە یار، قەیدی نییە
چون گەدا لای پادشا وەک توێکڵە لای کاکڵێ
یار و غەمزه و ناز و ئێمە و خوازە خواز یەک ناکەوین
خۆش بەحاڵی ئەو کەسەی ئەستێرەکەی بەختی هەڵێ
هەستە با گیانمان فیدای نەخش‌ئافەرینێکی بکەین
ئەو هەموو نەخشەی وەدەر ناون لە پەڕگار و کڵێ
گەر مریدی ڕێی ئەوینی بیری بەدنێوی مەکە
شێخی سەنعان خەرقەکەی نا بۆ گرۆی داوای دڵی
خۆش بەحاڵی ئەو مریدەی وا بە هۆی سەیر و سلووک
زیکر و تەسبێحی فریشتانی دەنا ژێر باخەڵێ
چاوەکانی حافزی لای قەسری یاری چەشنی حوور
عەینی جۆی جەنناتە جاری و چاوەکانی هەڵقوڵێ
بەو نەوا و بەرگەش دەناڵی هەر دڵێک و سەد کوڵێ
پێم وت ئاخر تۆ بە مەخسوودت گەیشتووی چیت دەوێ؟
پێی وتم نازی گوڵم وای ڕێ نیشاندام هەووەڵێ
هاودەمی ئێمە ئەگەر پێ عەیبە یار، قەیدی نییە
چون گەدا لای پادشا وەک توێکڵە لای کاکڵێ
یار و غەمزه و ناز و ئێمە و خوازە خواز یەک ناکەوین
خۆش بەحاڵی ئەو کەسەی ئەستێرەکەی بەختی هەڵێ
هەستە با گیانمان فیدای نەخش‌ئافەرینێکی بکەین
ئەو هەموو نەخشەی وەدەر ناون لە پەڕگار و کڵێ
گەر مریدی ڕێی ئەوینی بیری بەدنێوی مەکە
شێخی سەنعان خەرقەکەی نا بۆ گرۆی داوای دڵی
خۆش بەحاڵی ئەو مریدەی وا بە هۆی سەیر و سلووک
زیکر و تەسبێحی فریشتانی دەنا ژێر باخەڵێ
چاوەکانی حافزی لای قەسری یاری چەشنی حوور
عەینی جۆی جەنناتە جاری و چاوەکانی هەڵقوڵێ
بلبلی برگِ گلی خوش رنگ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت
گفتمش در عینِ وصل این ناله و فریاد چیست؟
گفت ما را جلوهٔ معشوق در این کار داشت
یار اگر ننشست با ما نیست جایِ اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت
در نمی‌گیرد نیاز و نازِ ما با حسنِ دوست
خرّم آن کز نازنینان بختِ برخوردار داشت
خیز تا بر کلکِ آن نقّاش جان افشان کنیم
کاین همه نقشِ عجب در گردشِ پرگار داشت
گر مریدِ راهِ عشقی فکرِ بدنامی مکن
شیخِ صنعان خرقه رهنِ خانهٔ خمّار داشت
وقتِ آن شیرین قلندر خوش که در اطوارِ سیر
ذکرِ تسبیحِ ملک در حلقهٔ زنّار داشت
چشمِ حافظ زیرِ بامِ قصرِ آن حوری سرشت
شیوهٔ جَنَّاتُ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهَار داشت
«حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ١٠٨. »
و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت
گفتمش در عینِ وصل این ناله و فریاد چیست؟
گفت ما را جلوهٔ معشوق در این کار داشت
یار اگر ننشست با ما نیست جایِ اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت
در نمی‌گیرد نیاز و نازِ ما با حسنِ دوست
خرّم آن کز نازنینان بختِ برخوردار داشت
خیز تا بر کلکِ آن نقّاش جان افشان کنیم
کاین همه نقشِ عجب در گردشِ پرگار داشت
گر مریدِ راهِ عشقی فکرِ بدنامی مکن
شیخِ صنعان خرقه رهنِ خانهٔ خمّار داشت
وقتِ آن شیرین قلندر خوش که در اطوارِ سیر
ذکرِ تسبیحِ ملک در حلقهٔ زنّار داشت
چشمِ حافظ زیرِ بامِ قصرِ آن حوری سرشت
شیوهٔ جَنَّاتُ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهَار داشت
«حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ١٠٨. »