ببمە خاکی ڕێی ئەگەر ھێشتا، دەکا لاری لە من
دڵ دەگۆڕێ و وەردەگێڕێ ڕوو به بێزاری لە من
ڕووی گوڵی ڕەنگين و بێگەردی نيشان خەڵکی دەدا
دایدەپۆشێ گەر بڵێم ڕووم تێکه ڕوخساری له من
تێر تەماشای که به چاوم گوت به چاوی موشتەری
پێی گوتم پێت خۆشه جۆگەی خوێن ببێ جاری له من
ئەو به خوێنم تينووە و ئەمنيش به لێوی تۆ بڵێی
من به مەقسوودم بگەم يا ئەو به ئازاری له من
گەر وەکوو فەرھادی فيدای بم چ بوو دەيگێڕنەوە
نەقڵی شيرن شيرن و چيرۆکی دڵداری له من
پێکەنينی دێ ئەگەر لای ئەو وەکووژێم چەشنی شەم
گەر گلەی لێ کەم دەبێته ھۆی خەتاکاری له من
بۆ دەمی خونچەی ئەمن مردووم ڕەفيقان سەيری کەن
چەندە بێ‌ئينسافە ئەو بەو نەخته دێ عاری له من
داکەوە حافز ئەگەر دەرسی ئەوين بەم جۆرە بێ
کوێيه ئەوجێ لێی نەبێ نەقڵی ئەوينداری له من
دڵ دەگۆڕێ و وەردەگێڕێ ڕوو به بێزاری لە من
ڕووی گوڵی ڕەنگين و بێگەردی نيشان خەڵکی دەدا
دایدەپۆشێ گەر بڵێم ڕووم تێکه ڕوخساری له من
تێر تەماشای که به چاوم گوت به چاوی موشتەری
پێی گوتم پێت خۆشه جۆگەی خوێن ببێ جاری له من
ئەو به خوێنم تينووە و ئەمنيش به لێوی تۆ بڵێی
من به مەقسوودم بگەم يا ئەو به ئازاری له من
گەر وەکوو فەرھادی فيدای بم چ بوو دەيگێڕنەوە
نەقڵی شيرن شيرن و چيرۆکی دڵداری له من
پێکەنينی دێ ئەگەر لای ئەو وەکووژێم چەشنی شەم
گەر گلەی لێ کەم دەبێته ھۆی خەتاکاری له من
بۆ دەمی خونچەی ئەمن مردووم ڕەفيقان سەيری کەن
چەندە بێ‌ئينسافە ئەو بەو نەخته دێ عاری له من
داکەوە حافز ئەگەر دەرسی ئەوين بەم جۆرە بێ
کوێيه ئەوجێ لێی نەبێ نەقڵی ئەوينداری له من
چون شوم خاکِ رهش دامن بیفشاند ز من
ور بگویم دل بگردان، رو بگرداند ز من
رویِ رنگین را به هر کس می‌نماید همچو گل
ور بگویم بازپوشان، بازپوشاند ز من
چشمِ خود را گفتم، آخر یک نظر سیرش ببین
گفت می‌خواهی مگر تا جویِ خون راند ز من
او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود
کام بستانم از او یا داد بستاند ز من
گر چو فرهادم به تلخی جان برآید، باک نیست
بس حکایت‌هایِ شیرین باز می‌ماند ز من
گر چو شمعش پیش میرم، بر غمم خندان شود
ور برنجم، خاطرِ نازک برنجاند ز من
دوستان جان داده‌ام بهرِ دهانش بنگرید
کو به چیزی مختصر چون باز می‌ماند ز من
صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درسِ غم
عشق در هر گوشه‌ای افسانه‌ای خواند ز من
«حافظ شیرازی»
ور بگویم دل بگردان، رو بگرداند ز من
رویِ رنگین را به هر کس می‌نماید همچو گل
ور بگویم بازپوشان، بازپوشاند ز من
چشمِ خود را گفتم، آخر یک نظر سیرش ببین
گفت می‌خواهی مگر تا جویِ خون راند ز من
او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود
کام بستانم از او یا داد بستاند ز من
گر چو فرهادم به تلخی جان برآید، باک نیست
بس حکایت‌هایِ شیرین باز می‌ماند ز من
گر چو شمعش پیش میرم، بر غمم خندان شود
ور برنجم، خاطرِ نازک برنجاند ز من
دوستان جان داده‌ام بهرِ دهانش بنگرید
کو به چیزی مختصر چون باز می‌ماند ز من
صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درسِ غم
عشق در هر گوشه‌ای افسانه‌ای خواند ز من
«حافظ شیرازی»