سەری شەوە و دەگریم و غەریب و بێ نازم
بە ناڵەوە دەری دەبڕم قسەی دڵ و ڕازم
بەیادی يار و ديارم دەبێ وەھا بگريم
که لەو جيھانه چ کەس بۆ سەفەر نەڵێ سازم
من و وڵاتی حەبيبم، چمه له شاری غەريب
خودايه بمبەوه جێی خۆم که لێره بێ‌وازم
ئەتۆ خودا وەره ياريم ده شارەزای ڕێگا
ھەتا له مەيکەده دابم، چ کەس نەکا گازم
عەقڵ له پيری وەکوو من حيسابێ ناکێشێ
ئەگەر له گەڵ سەنەمێکی به غەمزه و نازم
به بێ نەسيم و سەبا ھيچ کەسی دی نامناسێ
ئەوان دەبەن خەبەرم بۆ حەبيبی چاوبازم
ھەوای مەنزڵی يارانە ئاوی ژين بۆ مە
سەبا! دەبێنه نەسيمێ له خاکی شیرازم
دەھات و عەيبی منی رووبەڕوو دەگوت ئەسرين
لە کێ بکەم گله خۆماڵیيه دزی ڕازم
لە چەنگی زوھرەوە بيستم بەيانی زوو دەیگوت
ئەمن مریدی وتەی حافزی خۆش ئاوازم
بە ناڵەوە دەری دەبڕم قسەی دڵ و ڕازم
بەیادی يار و ديارم دەبێ وەھا بگريم
که لەو جيھانه چ کەس بۆ سەفەر نەڵێ سازم
من و وڵاتی حەبيبم، چمه له شاری غەريب
خودايه بمبەوه جێی خۆم که لێره بێ‌وازم
ئەتۆ خودا وەره ياريم ده شارەزای ڕێگا
ھەتا له مەيکەده دابم، چ کەس نەکا گازم
عەقڵ له پيری وەکوو من حيسابێ ناکێشێ
ئەگەر له گەڵ سەنەمێکی به غەمزه و نازم
به بێ نەسيم و سەبا ھيچ کەسی دی نامناسێ
ئەوان دەبەن خەبەرم بۆ حەبيبی چاوبازم
ھەوای مەنزڵی يارانە ئاوی ژين بۆ مە
سەبا! دەبێنه نەسيمێ له خاکی شیرازم
دەھات و عەيبی منی رووبەڕوو دەگوت ئەسرين
لە کێ بکەم گله خۆماڵیيه دزی ڕازم
لە چەنگی زوھرەوە بيستم بەيانی زوو دەیگوت
ئەمن مریدی وتەی حافزی خۆش ئاوازم
نماز شامِ غریبان چو گریه آغازم
به مویه‌هایِ غریبانه قصّه پردازم
به یادِ یار و دیار آن چنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلادِ غریب
مُهَیمِنا، به رفیقانِ خود رسان بازم
خدای را مددی، ای رفیق ره تا من
به کویِ میکده دیگر علم برافرازم
خرد ز پیری من کی حساب برگیرد
که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم
بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس
عزیز من که بجز باد نیست دمسازم
هوایِ منزلِ یار آب زندگانی ماست
صبا بیار نسیمی ز خاکِ شیرازم
سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی
شکایت از که کنم؟ خانگیست غمّازم
ز چنگِ زهره شنیدم که صبحدم می‌گفت
غلامِ حافظِ خوش لهجه‌ی خوش آوازم
«حافظ شیرازی»
به مویه‌هایِ غریبانه قصّه پردازم
به یادِ یار و دیار آن چنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلادِ غریب
مُهَیمِنا، به رفیقانِ خود رسان بازم
خدای را مددی، ای رفیق ره تا من
به کویِ میکده دیگر علم برافرازم
خرد ز پیری من کی حساب برگیرد
که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم
بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس
عزیز من که بجز باد نیست دمسازم
هوایِ منزلِ یار آب زندگانی ماست
صبا بیار نسیمی ز خاکِ شیرازم
سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی
شکایت از که کنم؟ خانگیست غمّازم
ز چنگِ زهره شنیدم که صبحدم می‌گفت
غلامِ حافظِ خوش لهجه‌ی خوش آوازم
«حافظ شیرازی»