خۆزگە بەو ڕۆژە کە لەو مەنزڵە وێرانە دەڕۆم
وەکوو مەل لەو قەفەز و دانە بەرەو لانە دەڕۆم
گەرچی لەو ڕێیە دەزانم کە غەریب نابەڵەدە
من بە بۆنی سەری ئەو زولفە پەرێشانە دەڕۆم
وەکوو با بەو لەشی بیمار و دڵی بێ‌تاقەت
بە هەوای قامەتی ئەو سەروی خەرامانە دەڕۆم
دڵ لە زیندانی سکەندەر وەڕەزە، ڕزگار بم
تاکوو ئەو جێیە کەوا مڵکی سولەیمانە دەڕۆم
ئەوی سووکبارە خەمی حاڵی گرانباری نییە
من بەهۆی هیممەتی پیرانە مریدانە دەڕۆم
گەر بەسەر وەک قەڵەمێ، ڕێگە بڕۆم بۆ لای ئەو
بەو برینی دڵ و بەو دیدەیی گریانە دەڕۆم
شەرتە کردوومە ئەگەر لەو خەمە دەرچم ڕۆژێ
بە شێعر خوێندنەوە تا دەری مەیخانە دەڕۆم
بەهەوای چاوی بە ڕەخسین و سەما وەک زەڕڕە
تاکوو سەرچاوەیی ئەو خۆرە درەخشانە دەڕۆم
گەر وەکوو حافزی لەو دەشتە نەشێ ڕێ دەرکەم
لەگەڵ ئەو بار و بنەی ئاسەفی دەورانە دەڕۆم
وەکوو مەل لەو قەفەز و دانە بەرەو لانە دەڕۆم
گەرچی لەو ڕێیە دەزانم کە غەریب نابەڵەدە
من بە بۆنی سەری ئەو زولفە پەرێشانە دەڕۆم
وەکوو با بەو لەشی بیمار و دڵی بێ‌تاقەت
بە هەوای قامەتی ئەو سەروی خەرامانە دەڕۆم
دڵ لە زیندانی سکەندەر وەڕەزە، ڕزگار بم
تاکوو ئەو جێیە کەوا مڵکی سولەیمانە دەڕۆم
ئەوی سووکبارە خەمی حاڵی گرانباری نییە
من بەهۆی هیممەتی پیرانە مریدانە دەڕۆم
گەر بەسەر وەک قەڵەمێ، ڕێگە بڕۆم بۆ لای ئەو
بەو برینی دڵ و بەو دیدەیی گریانە دەڕۆم
شەرتە کردوومە ئەگەر لەو خەمە دەرچم ڕۆژێ
بە شێعر خوێندنەوە تا دەری مەیخانە دەڕۆم
بەهەوای چاوی بە ڕەخسین و سەما وەک زەڕڕە
تاکوو سەرچاوەیی ئەو خۆرە درەخشانە دەڕۆم
گەر وەکوو حافزی لەو دەشتە نەشێ ڕێ دەرکەم
لەگەڵ ئەو بار و بنەی ئاسەفی دەورانە دەڕۆم
خرم آن روز کز این منزلِ ویران بروم
راحتِ جان طلبم و از پی جانان بروم
گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب
من به بویِ سرِ آن زلفِ پریشان بروم
دلم از وحشتِ زندان سکندر بگرفت
رخت بربندم و تا ملکِ سلیمان بروم
چون صبا با تنِ بیمار و دلِ بی‌طاقت
به هواداریِ آن سروِ خرامان بروم
در رهِ او چو قلم گر به سرم باید رفت
با دلِ زخم کش و دیدهٔ گریان بروم
نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی
تا درِ میکده شادان و غزل خوان بروم
به هواداری او ذرّه صفت رقص کنان
تا لبِ چشمهٔ خورشیدِ درخشان بروم
تازیان را غم احوال گران باران نیست
پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم
ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون
همرهِ کوکبهٔ آصفِ دوران بروم
«حافظ شیرازی»
راحتِ جان طلبم و از پی جانان بروم
گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب
من به بویِ سرِ آن زلفِ پریشان بروم
دلم از وحشتِ زندان سکندر بگرفت
رخت بربندم و تا ملکِ سلیمان بروم
چون صبا با تنِ بیمار و دلِ بی‌طاقت
به هواداریِ آن سروِ خرامان بروم
در رهِ او چو قلم گر به سرم باید رفت
با دلِ زخم کش و دیدهٔ گریان بروم
نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی
تا درِ میکده شادان و غزل خوان بروم
به هواداری او ذرّه صفت رقص کنان
تا لبِ چشمهٔ خورشیدِ درخشان بروم
تازیان را غم احوال گران باران نیست
پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم
ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون
همرهِ کوکبهٔ آصفِ دوران بروم
«حافظ شیرازی»