دەبێتە پەردەی ڕوخساری گیان تەمی بەدەنم
چ خۆشە دەرکەوێ لەو پەردە سووڕەتی ڕەبەنم
له کوێ شیای منی خۆشخوانه مانەوەی قەفەزێ
دەڕۆمه جەننەتی ڕیزوان مەلی ئەوێ چەمەنم
نەبۆوه ڕوون که له بۆ ھاتم و له کام جێ بووم
حەیف له کاری نەزانی بەزایە چوو تەمەنم
چلۆن له عالەمی قودسی بکەم سەیاحەت و سەیر
منێکی بەندی بەنی تەختەبەندی دارەبەنم
ئەمن که دیمەنی حۆريانه ماڵ و مەنزڵەکەم
لەبەرچی کووچەی مەیخانه بێ بە جێ و وەتەنم
ئەگەر له خوێنی دڵم بۆنی ميشک و عەنبەر دێ
بەسەیری مەگره که ھاودەردی نافەیی خوتەنم
له چەشنی شەم نییە حاشیەی کراسی زێڕکفتم
گەلێ گڕی بە دزی ھەن لەژێر کراسی بەنم
وەرە و لە حافزی وەستێنە ئەو وجووده ھەتا
به بوونی تۆ کەسی دی نەبیە لێم لە کام ڕەسەنم
چ خۆشە دەرکەوێ لەو پەردە سووڕەتی ڕەبەنم
له کوێ شیای منی خۆشخوانه مانەوەی قەفەزێ
دەڕۆمه جەننەتی ڕیزوان مەلی ئەوێ چەمەنم
نەبۆوه ڕوون که له بۆ ھاتم و له کام جێ بووم
حەیف له کاری نەزانی بەزایە چوو تەمەنم
چلۆن له عالەمی قودسی بکەم سەیاحەت و سەیر
منێکی بەندی بەنی تەختەبەندی دارەبەنم
ئەمن که دیمەنی حۆريانه ماڵ و مەنزڵەکەم
لەبەرچی کووچەی مەیخانه بێ بە جێ و وەتەنم
ئەگەر له خوێنی دڵم بۆنی ميشک و عەنبەر دێ
بەسەیری مەگره که ھاودەردی نافەیی خوتەنم
له چەشنی شەم نییە حاشیەی کراسی زێڕکفتم
گەلێ گڕی بە دزی ھەن لەژێر کراسی بەنم
وەرە و لە حافزی وەستێنە ئەو وجووده ھەتا
به بوونی تۆ کەسی دی نەبیە لێم لە کام ڕەسەنم
حجابِ چهرهٔ جان می‌شود غبارِ تنم
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
چنین قفس نه سزایِ چو منِ خوش الحانیست
روم به گلشنِ رضوان که مرغِ آن چمنم
عیان نشد که چرا آمدم، کجا رفتم
دریغ و درد که غافل ز کارِ خویشتنم
چگونه طوف کنم در فضایِ عالمِ قدس
که در سراچهٔ ترکیب تخته‌بندِ تنم
اگر ز خونِ دلم بویِ شوق می‌آید
عجب مدار که همدردِ نافهٔ خُتنم
طرازِ پیرهنِ زرکشم مبین چون شمع
که سوزهاست نهانی درونِ پیرهنم
بیا و هستیِ حافظ ز پیشِ او بردار
که با وجودِ تو کس نشنود ز من که منم
«حافظ شیرازی»
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
چنین قفس نه سزایِ چو منِ خوش الحانیست
روم به گلشنِ رضوان که مرغِ آن چمنم
عیان نشد که چرا آمدم، کجا رفتم
دریغ و درد که غافل ز کارِ خویشتنم
چگونه طوف کنم در فضایِ عالمِ قدس
که در سراچهٔ ترکیب تخته‌بندِ تنم
اگر ز خونِ دلم بویِ شوق می‌آید
عجب مدار که همدردِ نافهٔ خُتنم
طرازِ پیرهنِ زرکشم مبین چون شمع
که سوزهاست نهانی درونِ پیرهنم
بیا و هستیِ حافظ ز پیشِ او بردار
که با وجودِ تو کس نشنود ز من که منم
«حافظ شیرازی»