فەسڵی گوڵ و بەھارە چلۆن تەرکی مەی دەکەم
من زیت و ژیر و عاقڵم ئەو کارە کەی دەکەم
موتریب له کوێیە، پێی بڵێ ئەو بەرھەمەی ھەمە
خەرجی بەڕێوەچوونی دەف و دەنگی نەی دەکەم
جاڕز بووه دڵم له وتووێژی مەدرەسە
لەوڕۆ دواوه خزمەتی مەعشووق و مەی دەکەم
کەی بوویەتی زەمانه وەفا، بێنه جامی مەی
ئەوچەل حیکایەتی جەم و کاووسی کەی دەکەم
حەی حەی ئەمن له نامه بترسم قيامەتێ؟
نامەی سیام حەواڵه به بەخشینی حەی دەکەم
کوا بای بەیانی تاکوو مەراقی شەوی فیراق
بۆ يار بەرێ و بڵێ گلەیی ئەو شەوەی دەکەم
کاتێ گڵم له ڕۆژی ئەزەلدا له باتی ئاو
تێکەڵ بەمەی کراوه، چلۆن تەرکی وەی دەکەم
یار ئەو گیانه عاریە کە دابووی بە حافزی
ڕۆژێکی تووشی دێم و ئەدای عاریەی دەکەم
من زیت و ژیر و عاقڵم ئەو کارە کەی دەکەم
موتریب له کوێیە، پێی بڵێ ئەو بەرھەمەی ھەمە
خەرجی بەڕێوەچوونی دەف و دەنگی نەی دەکەم
جاڕز بووه دڵم له وتووێژی مەدرەسە
لەوڕۆ دواوه خزمەتی مەعشووق و مەی دەکەم
کەی بوویەتی زەمانه وەفا، بێنه جامی مەی
ئەوچەل حیکایەتی جەم و کاووسی کەی دەکەم
حەی حەی ئەمن له نامه بترسم قيامەتێ؟
نامەی سیام حەواڵه به بەخشینی حەی دەکەم
کوا بای بەیانی تاکوو مەراقی شەوی فیراق
بۆ يار بەرێ و بڵێ گلەیی ئەو شەوەی دەکەم
کاتێ گڵم له ڕۆژی ئەزەلدا له باتی ئاو
تێکەڵ بەمەی کراوه، چلۆن تەرکی وەی دەکەم
یار ئەو گیانه عاریە کە دابووی بە حافزی
ڕۆژێکی تووشی دێم و ئەدای عاریەی دەکەم
حاشا که من به موسمِ گل ترکِ می کنم
من لافِ عقل می‌زنم، این کار کی کنم
مُطرب کجاست تا همه محصولِ زهد و علم
در کارِ چنگ و بَرْبَط و آوازِ نی کنم
از قیل و قالِ مدرسه حالی دلم گرفت
یک چند نیز خدمتِ معشوق و می کنم
کی بود در زمانه وفا؟ جام می بیار
تا من حکایتِ جم و کاووسِ کی کنم
از نامهٔ سیاه نترسم که روزِ حشر
با فیضِ لطف او صد از این نامه طی کنم
کو پیکِ صبح تا گِله‌هایِ شبِ فراق
با آن خجسته طالعِ فرخنده پی کنم
این جانِ عاریت که به حافظ سپرد دوست
روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم
«حافظ شیرازی»
من لافِ عقل می‌زنم، این کار کی کنم
مُطرب کجاست تا همه محصولِ زهد و علم
در کارِ چنگ و بَرْبَط و آوازِ نی کنم
از قیل و قالِ مدرسه حالی دلم گرفت
یک چند نیز خدمتِ معشوق و می کنم
کی بود در زمانه وفا؟ جام می بیار
تا من حکایتِ جم و کاووسِ کی کنم
از نامهٔ سیاه نترسم که روزِ حشر
با فیضِ لطف او صد از این نامه طی کنم
کو پیکِ صبح تا گِله‌هایِ شبِ فراق
با آن خجسته طالعِ فرخنده پی کنم
این جانِ عاریت که به حافظ سپرد دوست
روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم
«حافظ شیرازی»