بە برژانگی ڕەشت کردووتە کون کون سەنگەری دینم
وەرە ئەی چاوی بیمارت دەوای دەرد و نەخۆشینم
ئەرێ ئەی هاونشینی دڵ، کە یارانت لەبیرچۆوە
نەسیبی من نەبێ ڕۆژێ لەبیرم چێت و نەتبینم
لە دنیای پیری بێ ئامان و فەرهادکوژ بە هاوارم
کە مەکری ئەو هەڵەی کردم لە وەسڵی یاری شیرینم
بە فیدای شاهید و ساقی جیهان بێ، ساقی و باقی
کە تەختی شایەتی ناوێ ئەویندارێکی میسکینم
ئەگەر غەیرێ لە جێی من هەڵبژێرێ یار موختارە
بەڵام من نامەوێ هەرگیز لە جێی ئەو گیانی شیرینم
لە تینی ئاوری هیجرانە غەرقی ئارەقم وەک گوڵ
بە بۆی زولفی، شەماڵ! فێنک کەوە نەختێ گڕ و تینم
ئەوەی لەو نامە دایە سەرگوزەشتەی ئارەزوومەندی
هەڵەی تێدا نییە حافز گوتوویە و داویە تەڵقینم
وەرە ئەی چاوی بیمارت دەوای دەرد و نەخۆشینم
ئەرێ ئەی هاونشینی دڵ، کە یارانت لەبیرچۆوە
نەسیبی من نەبێ ڕۆژێ لەبیرم چێت و نەتبینم
لە دنیای پیری بێ ئامان و فەرهادکوژ بە هاوارم
کە مەکری ئەو هەڵەی کردم لە وەسڵی یاری شیرینم
بە فیدای شاهید و ساقی جیهان بێ، ساقی و باقی
کە تەختی شایەتی ناوێ ئەویندارێکی میسکینم
ئەگەر غەیرێ لە جێی من هەڵبژێرێ یار موختارە
بەڵام من نامەوێ هەرگیز لە جێی ئەو گیانی شیرینم
لە تینی ئاوری هیجرانە غەرقی ئارەقم وەک گوڵ
بە بۆی زولفی، شەماڵ! فێنک کەوە نەختێ گڕ و تینم
ئەوەی لەو نامە دایە سەرگوزەشتەی ئارەزوومەندی
هەڵەی تێدا نییە حافز گوتوویە و داویە تەڵقینم
به مژگانِ سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشمِ بیمارت هزاران درد برچینم
الا ای همنشینِ دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یادِ تو بنشینم
جهان پیر است و بی‌بنیاد، از این فرهادکش فریاد
که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم
جهانِ فانی و باقی، فدایِ شاهد و ساقی
که سلطانیِّ عالم را طفیلِ عشق می‌بینم
اگر بر جایِ من غیری گزیند دوست حاکم اوست
حرامم باد اگر من جان به جایِ دوست بگزینم
ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل
بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم
حدیثِ آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد
همانا بی‌غلط باشد که حافظ داد تلقینم
«حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٤٨٠و٤٨١. »
بیا کز چشمِ بیمارت هزاران درد برچینم
الا ای همنشینِ دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یادِ تو بنشینم
جهان پیر است و بی‌بنیاد، از این فرهادکش فریاد
که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم
جهانِ فانی و باقی، فدایِ شاهد و ساقی
که سلطانیِّ عالم را طفیلِ عشق می‌بینم
اگر بر جایِ من غیری گزیند دوست حاکم اوست
حرامم باد اگر من جان به جایِ دوست بگزینم
ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل
بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم
حدیثِ آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد
همانا بی‌غلط باشد که حافظ داد تلقینم
«حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٤٨٠و٤٨١. »