وەرە و لەو ئاوە تاڵەی بمدەیە وا کەڵ دەخا زۆری
ھەتا ئاسودەبم تاوێ له دنیایە و شەڕ و شۆری
بە فێڵه ئاسمان ساقی! به سێ ژەم مەی ئەمینم کە
له چەنگی زوھره و کەیوان و میرریخی سەلەحشۆری
لەسەر سفرەی زەمان شیرینی ئاسایش پەيا ناکەی
تەماع و کینە تاڵی و شۆرییە، ھيممەت که بیشۆری
کەمەندی ڕاوی بارامی فڕێ ده و دەس ده جامی مەی
گەڕاوم گشتی ئەو دەشته چ بارامم نەدی و گۆڕی
به دڵخۆشکردنی ڕووت و فەقیران، گەوره کەم نابێ
سولەیمان شا بوو لوتفی بوو لەگەڵ مووری وەکوو مۆری
وەره تا ڕازی ژینت پێ نیشان دەم لەوشەرابەیدا
بەشەرتێکی نەدرکێنی قسان لای لات و ناجۆری
برۆی وێنەی کەوانی گەرچی ناکا بێدڵی حافز
بەڵام ھەر پێکەنینی دێ به دەست و باسکی بێ زۆری
ھەتا ئاسودەبم تاوێ له دنیایە و شەڕ و شۆری
بە فێڵه ئاسمان ساقی! به سێ ژەم مەی ئەمینم کە
له چەنگی زوھره و کەیوان و میرریخی سەلەحشۆری
لەسەر سفرەی زەمان شیرینی ئاسایش پەيا ناکەی
تەماع و کینە تاڵی و شۆرییە، ھيممەت که بیشۆری
کەمەندی ڕاوی بارامی فڕێ ده و دەس ده جامی مەی
گەڕاوم گشتی ئەو دەشته چ بارامم نەدی و گۆڕی
به دڵخۆشکردنی ڕووت و فەقیران، گەوره کەم نابێ
سولەیمان شا بوو لوتفی بوو لەگەڵ مووری وەکوو مۆری
وەره تا ڕازی ژینت پێ نیشان دەم لەوشەرابەیدا
بەشەرتێکی نەدرکێنی قسان لای لات و ناجۆری
برۆی وێنەی کەوانی گەرچی ناکا بێدڵی حافز
بەڵام ھەر پێکەنینی دێ به دەست و باسکی بێ زۆری
شرابِ تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش
که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش
سماط دهرِ دون پرور ندارد شهدِ آسایش
مذاقِ حرص و آز ای دل بشو از تلخ و از شورش
بیاور می که نتوان شد ز مکر آسمان ایمن
به لعب زهرهٔ چنگیّ و مرّیخ سلحشورش
کمندِ صیدِ بهرامی بیفکن جامِ جم بردار
که من پیمودم این صحرا نه بهرام است و نه گورش
بیا تا در می صافیت راز دهر بنمایم
به شرط آن که ننمایی به کج طبعان دل کورش
نظر کردن به درویشان منافی بزرگی نیست
سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش
کمان ابروی جانان نمی‌پیچد سر از حافظ
ولیکن خنده می‌آید بدین بازوی بی زورش
«دیوان حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٣٧٦و٣٧٧. »
که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش
سماط دهرِ دون پرور ندارد شهدِ آسایش
مذاقِ حرص و آز ای دل بشو از تلخ و از شورش
بیاور می که نتوان شد ز مکر آسمان ایمن
به لعب زهرهٔ چنگیّ و مرّیخ سلحشورش
کمندِ صیدِ بهرامی بیفکن جامِ جم بردار
که من پیمودم این صحرا نه بهرام است و نه گورش
بیا تا در می صافیت راز دهر بنمایم
به شرط آن که ننمایی به کج طبعان دل کورش
نظر کردن به درویشان منافی بزرگی نیست
سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش
کمان ابروی جانان نمی‌پیچد سر از حافظ
ولیکن خنده می‌آید بدین بازوی بی زورش
«دیوان حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٣٧٦و٣٧٧. »