چ خۆشه شاری شیراز و مەحاڵی
خودا لادەی له ئافات و زەواڵی
له ڕوکناوایەکەی سەد ئافەرین بێ
دەبەخشێ ئاوی ژین چاوەی زوڵاڵی
له نێوان جەعفەرئاباد و موسەللا
دەڵێی عەتر و عەبیره بای شەماڵی
وەره شیراز و خوڵقی خۆش و چاکەت
بوێ لەو میللـەتی خاوەن کەماڵی
کەسێ لەو شاره نێوی قەندی بێنێ
خەجاڵەت بوون به ئەستۆی خۆی وەباڵی
سەبا! لەو دڵبەری چاومەست و شۆخە
چ ئاگات لێيه ئاخۆ چۆنه حاڵی؟
لەخەو ھەرگیز ھەڵم مەستێنه توخوا
لەخەڵوەت دام لەگەڵ خەون و خەیاڵی
ئەگەر ئەو گەنجه خوێنیشم بڕێژێ
بڵێ وەک شیری دایک بێ حەڵاڵی
نە ھێز و تاقەتی دووریته حافز
نە دەشکەی شوکری ماچی لێوی ئاڵی
خودا لادەی له ئافات و زەواڵی
له ڕوکناوایەکەی سەد ئافەرین بێ
دەبەخشێ ئاوی ژین چاوەی زوڵاڵی
له نێوان جەعفەرئاباد و موسەللا
دەڵێی عەتر و عەبیره بای شەماڵی
وەره شیراز و خوڵقی خۆش و چاکەت
بوێ لەو میللـەتی خاوەن کەماڵی
کەسێ لەو شاره نێوی قەندی بێنێ
خەجاڵەت بوون به ئەستۆی خۆی وەباڵی
سەبا! لەو دڵبەری چاومەست و شۆخە
چ ئاگات لێيه ئاخۆ چۆنه حاڵی؟
لەخەو ھەرگیز ھەڵم مەستێنه توخوا
لەخەڵوەت دام لەگەڵ خەون و خەیاڵی
ئەگەر ئەو گەنجه خوێنیشم بڕێژێ
بڵێ وەک شیری دایک بێ حەڵاڵی
نە ھێز و تاقەتی دووریته حافز
نە دەشکەی شوکری ماچی لێوی ئاڵی
خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش
ز رکن‌آبادِ ما صد لَوْحَشَ الله[١]
که عمرِ خضر می‌بخشد زلالش
میانِ جعفرآباد و مصلّا
عبیرآمیز می‌آید شمالش
به شیراز آی و فیض روحِ قدسی
بجوی از مردمِ صاحب کمالش
که نامِ قندِ مصری برد آن جا
که شیرینان ندادند انفعالش؟
صبا زان لولیِ شنگولِ سرمست
چه داری آگهی، چون است حالش؟
گر آن شیرین پسر خونم بریزد
دلا! چون شیرِ مادر کن حلالش
مکن از خواب بیدارم خدا را
که دارم خلوتی خوش با خیالش
چرا حافظ چو می‌ترسیدی از هجر
نکردی شکرِ ایّام وصالش؟
«حافظ شیرازی»
خداوندا نگه دار از زوالش
ز رکن‌آبادِ ما صد لَوْحَشَ الله[١]
که عمرِ خضر می‌بخشد زلالش
میانِ جعفرآباد و مصلّا
عبیرآمیز می‌آید شمالش
به شیراز آی و فیض روحِ قدسی
بجوی از مردمِ صاحب کمالش
که نامِ قندِ مصری برد آن جا
که شیرینان ندادند انفعالش؟
صبا زان لولیِ شنگولِ سرمست
چه داری آگهی، چون است حالش؟
گر آن شیرین پسر خونم بریزد
دلا! چون شیرِ مادر کن حلالش
مکن از خواب بیدارم خدا را
که دارم خلوتی خوش با خیالش
چرا حافظ چو می‌ترسیدی از هجر
نکردی شکرِ ایّام وصالش؟
«حافظ شیرازی»
[١]لَوْحَشَ الله: مخف "لا اَوْحَشَهُ الله" است یعنی؛ خدواند آن را ویران و بیابان و جای وحوش نگرداند، اصطلاحاً یعنی چشم بد از او به دور باد.