سەبا وەتا خولی‌دا پەرچەمی پەرێشانی
له دەردی ھەرکەسێ دەدرێ، دەبێتە دەرمانی
له کوێیە ھاونەفەسێ بۆی وەگێڕمەوه که دڵم
چ مەینەتێکی دەکێشێ له ڕۆژی ھیجرانی
بەيانه قاسيدەکەی کاغەزی وەفای دا دۆست
له خوێنی چاوی مه بوو خەتت و مۆر و عینوانی
زەمانه گەر له پەڕی گوڵ میسالی تۆی کێشا
له شەرمی ڕووتەوه بوو ھۆی له خونچە دامانی
سنووری موڵکی ئەوين نادياره تۆ خەوتووی
خودا حەقه نییه ئەو ڕێگەدووره پايانی
جەماڵی کەعبه له ياران مەگەر بخوازێ عوزر
که عاشقان ھەموو سووتان له ڕێی بیابانی
ھەواڵی يۆسفی دڵ بۆ خەمینی خانی حەزين
کێ ئاخۆ دێنێ له چاڵایی ئەو چەنەی جوانی
وەدەس ئەخەم سەری زولفی وە دەستی خواجەی ئەدەم
که دادی من بستێنێ له دەستی دەستانی
بەری بەیان له چەمەن گوێم له دەنگی بولبول بوو
له شیعری حافزی دەیخوێندەوه به گۆرانی
له دەردی ھەرکەسێ دەدرێ، دەبێتە دەرمانی
له کوێیە ھاونەفەسێ بۆی وەگێڕمەوه که دڵم
چ مەینەتێکی دەکێشێ له ڕۆژی ھیجرانی
بەيانه قاسيدەکەی کاغەزی وەفای دا دۆست
له خوێنی چاوی مه بوو خەتت و مۆر و عینوانی
زەمانه گەر له پەڕی گوڵ میسالی تۆی کێشا
له شەرمی ڕووتەوه بوو ھۆی له خونچە دامانی
سنووری موڵکی ئەوين نادياره تۆ خەوتووی
خودا حەقه نییه ئەو ڕێگەدووره پايانی
جەماڵی کەعبه له ياران مەگەر بخوازێ عوزر
که عاشقان ھەموو سووتان له ڕێی بیابانی
ھەواڵی يۆسفی دڵ بۆ خەمینی خانی حەزين
کێ ئاخۆ دێنێ له چاڵایی ئەو چەنەی جوانی
وەدەس ئەخەم سەری زولفی وە دەستی خواجەی ئەدەم
که دادی من بستێنێ له دەستی دەستانی
بەری بەیان له چەمەن گوێم له دەنگی بولبول بوو
له شیعری حافزی دەیخوێندەوه به گۆرانی
چو برشکست صبا زلفِ عنبرافشانش
به هر شکسته که پیوست، تازه شد جانش
کجاست همنفسی تا به شرح عرضه دهم
که دل چه می‌کشد از روزگارِ هجرانش؟
بريد صبح وفا نامه‌ای که بُرد به دوست
ز خون دیدهٔ ما بُود مُهرِ عِنوانش
زمانه از ورقِ گل مثال رویِ تو بست
ولی ز شرمِ تو در غنچه کرد پنهانش
تو خفته‌ای و نشد عشق را کرانه پدید
تَبارَکَ الله از این ره که نیست پایانش
جمالِ کعبه مگر عذر رهروان خواهد
که جانِ زنده‌دلان سوخت در بیابانش
بدین شکستهٔ بیت‌الحزن که می‌آرد
نشانِ یوسفِ دل از چهِ زنخدانش
بگیرم آن سر زلف و به دست خواجه دهم
که داد من بستاند ز مکر و دستانش
سحر به طرْف چمن می‌شنیدم از بلبل
نوایِ حافظِ خوش‌لهجهٔ غزلخوانش
«دیوان حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٣٧٩و٣٨٠. »
به هر شکسته که پیوست، تازه شد جانش
کجاست همنفسی تا به شرح عرضه دهم
که دل چه می‌کشد از روزگارِ هجرانش؟
بريد صبح وفا نامه‌ای که بُرد به دوست
ز خون دیدهٔ ما بُود مُهرِ عِنوانش
زمانه از ورقِ گل مثال رویِ تو بست
ولی ز شرمِ تو در غنچه کرد پنهانش
تو خفته‌ای و نشد عشق را کرانه پدید
تَبارَکَ الله از این ره که نیست پایانش
جمالِ کعبه مگر عذر رهروان خواهد
که جانِ زنده‌دلان سوخت در بیابانش
بدین شکستهٔ بیت‌الحزن که می‌آرد
نشانِ یوسفِ دل از چهِ زنخدانش
بگیرم آن سر زلف و به دست خواجه دهم
که داد من بستاند ز مکر و دستانش
سحر به طرْف چمن می‌شنیدم از بلبل
نوایِ حافظِ خوش‌لهجهٔ غزلخوانش
«دیوان حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٣٧٩و٣٨٠. »