دڵم! ڕەفیقی سەفەر، بەختە، دەس بدا بەستە
شنێکی باخچەیی شیرازی خۆش ھەوا بەستە
ئيتر له مەنزڵی دڵبەر نەچيتەدەر دەروێش!
تەریقی سۆفیەتی و کونجی خانەقا بەستە
ھەوای وڵاتم و پەیمانی دۆستەکانی قەدیم
لەلای ڕەفيقە سەفەريان دوو عوزری وا بەستە
وەلای سەرووکەوە، دانیشه، لێده جامی شەراب
ئەوەنده بەھره له دنیای بێ‌بەقا بەستە
ئەگەر له سووچی دڵت خۆی مەڵاس بدا خەفەتێک
له دەرکی پيری موغان بچیە ژوور پەنا بەستە
تەمای زيادی مەکه و کاری خۆت سەھل بگرە
گڵێنەیەک مەی و يارێکی باوەفا بەستە
فەلەک به کۆمەڵی نازان دەدا مراد و مەڕام
ئەتۆ که دانش و فەزڵت ھەیە، خەتا بەستە
ئیتر به ویرد و دوعا نیتە حافزا پێویست
بەیانە دەرسەکەت و نیوەشەو دوعا بەستە
شنێکی باخچەیی شیرازی خۆش ھەوا بەستە
ئيتر له مەنزڵی دڵبەر نەچيتەدەر دەروێش!
تەریقی سۆفیەتی و کونجی خانەقا بەستە
ھەوای وڵاتم و پەیمانی دۆستەکانی قەدیم
لەلای ڕەفيقە سەفەريان دوو عوزری وا بەستە
وەلای سەرووکەوە، دانیشه، لێده جامی شەراب
ئەوەنده بەھره له دنیای بێ‌بەقا بەستە
ئەگەر له سووچی دڵت خۆی مەڵاس بدا خەفەتێک
له دەرکی پيری موغان بچیە ژوور پەنا بەستە
تەمای زيادی مەکه و کاری خۆت سەھل بگرە
گڵێنەیەک مەی و يارێکی باوەفا بەستە
فەلەک به کۆمەڵی نازان دەدا مراد و مەڕام
ئەتۆ که دانش و فەزڵت ھەیە، خەتا بەستە
ئیتر به ویرد و دوعا نیتە حافزا پێویست
بەیانە دەرسەکەت و نیوەشەو دوعا بەستە
دلا رفیقِ سفر بختِ نیکخواهت بس
نسیمِ روضهٔ شیراز پیکِ راهت بس
دگر ز منزلِ جانان سفر مکن درویش
که سیرِ معنوی و کنجِ خانقاهت بس
وگر کمین بگشاید غمی ز گوشهٔ دل
حریمِ درگهِ پیرِ مغان پناهت بس
به صدرِ مَصطبه بنشین و ساغر می نوش
که این قدر ز جهان کسبِ مال و جاهت بس
زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن
صراحیِ میِ لعل و بتی چو ماهت بس
فلک به مردمِ نادان دهد زمامِ مراد
تو اهلِ فضلی و دانش، همین گناهت بس
هوای مسکنِ مألوف و عهدِ یار قدیم
ز رهروانِ سفر کرده عذرخواهت بس
[به منّتِ دگران خو مکن که در دو جهان
رضایِ ایزد و انعامِ پادشاهت بس](١)
به هیچ وردِ دگر نیست حاجت ای حافظ
دعایِ نیم شب و درسِ صبحگاهت بس
«حافظ شیرازی»
نسیمِ روضهٔ شیراز پیکِ راهت بس
دگر ز منزلِ جانان سفر مکن درویش
که سیرِ معنوی و کنجِ خانقاهت بس
وگر کمین بگشاید غمی ز گوشهٔ دل
حریمِ درگهِ پیرِ مغان پناهت بس
به صدرِ مَصطبه بنشین و ساغر می نوش
که این قدر ز جهان کسبِ مال و جاهت بس
زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن
صراحیِ میِ لعل و بتی چو ماهت بس
فلک به مردمِ نادان دهد زمامِ مراد
تو اهلِ فضلی و دانش، همین گناهت بس
هوای مسکنِ مألوف و عهدِ یار قدیم
ز رهروانِ سفر کرده عذرخواهت بس
[به منّتِ دگران خو مکن که در دو جهان
رضایِ ایزد و انعامِ پادشاهت بس](١)
به هیچ وردِ دگر نیست حاجت ای حافظ
دعایِ نیم شب و درسِ صبحگاهت بس
«حافظ شیرازی»
(١) مامۆستا ئەم دێرە شیعرەی وەرنەگێڕاوە. مەحەممەد ئیسماعیل نەژاد:
[مەکێشە قەت منەتی کەس کە لەم دوو دنیایە
ڕەزای خودای مەزن و دیاری پادشا بەستە]
[مەکێشە قەت منەتی کەس کە لەم دوو دنیایە
ڕەزای خودای مەزن و دیاری پادشا بەستە]