ھەستە لەو کاسە تەڵايەی که، له ئاوی بەری تاک
پێش ئەوەی پێشەیی سەر بێ به گڵین کاسەی خاک
ماڵی دواڕۆژەکەمان چۆڵگەیی بێدەنگانە
تۆ ھەر ئێستاکه ھەرا وەرکه به گوێچکەی ئەفلاک
لایقی دیتنی جانانی نییە چاوی چنۆک
وەره بڕوانه به ديده و دڵی پاک و ڕووناک
مەکه ناز و وەره سەر قەبرم و سايەم بخەسەر
تۆ سەری خۆت قەسەم ئەی سەرو! دەمێ دەبمەوه خاک
دڵەکەی ئێمه که ماری سەری زولفت گەستی
بۆ شیفاخانەی لێوی بەره تا نەبووە ھیلاک
مڵکی دنيايه دەزانی که بەقايێکی نییە
له دڵی جامەوه ئاوری ده وەکوو وشکەڵی چاک
به وتەی عاریفەکان غوسڵی به فرمێسکم کرد
که دەڵێن پاکەوه به، ئەو دەمی بڕوانه له پاک
تار و لێلی که خودایە! وەکوو ئاوێنە بە ئاخ
زەینی ئەو زاھیدی خۆبین و عەیبگر زگماک
يەخە دابدڕه لە بۆی ئەو گوڵە وەک گوڵ حافز!
بیخه سەر ڕێی قەدەمی ئەو قەد و باڵای چالاک
پێش ئەوەی پێشەیی سەر بێ به گڵین کاسەی خاک
ماڵی دواڕۆژەکەمان چۆڵگەیی بێدەنگانە
تۆ ھەر ئێستاکه ھەرا وەرکه به گوێچکەی ئەفلاک
لایقی دیتنی جانانی نییە چاوی چنۆک
وەره بڕوانه به ديده و دڵی پاک و ڕووناک
مەکه ناز و وەره سەر قەبرم و سايەم بخەسەر
تۆ سەری خۆت قەسەم ئەی سەرو! دەمێ دەبمەوه خاک
دڵەکەی ئێمه که ماری سەری زولفت گەستی
بۆ شیفاخانەی لێوی بەره تا نەبووە ھیلاک
مڵکی دنيايه دەزانی که بەقايێکی نییە
له دڵی جامەوه ئاوری ده وەکوو وشکەڵی چاک
به وتەی عاریفەکان غوسڵی به فرمێسکم کرد
که دەڵێن پاکەوه به، ئەو دەمی بڕوانه له پاک
تار و لێلی که خودایە! وەکوو ئاوێنە بە ئاخ
زەینی ئەو زاھیدی خۆبین و عەیبگر زگماک
يەخە دابدڕه لە بۆی ئەو گوڵە وەک گوڵ حافز!
بیخه سەر ڕێی قەدەمی ئەو قەد و باڵای چالاک
خیز و در کاسهٔ زر آبِ طربناک انداز
پیشتر زان که شود کاسهٔ سر خاک‌انداز
عاقبت منزلِ ما وادیِ خاموشان است
حالیا غلغله در گنبدِ افلاک انداز
چشمِ آلوده نظر از رخِ جانان دور است
بر رخِ او نظر از آینهٔ پاک انداز
به سر سبزِ تو ای سرو! که گر خاک شوم
ناز از سر بنه و سایه بر این خاک انداز
دل ما را که ز مارِ سرِ زلفِ تو بخست
از لبِ خود به شفاخانهٔ تریاک انداز
ملکِ این مزرعه دانی که ثباتی ندهد
آتشی از جگرِ جام در املاک انداز
غسل در اشک زدم کَاهْلِ طریقت گویند
پاک شو اوّل و پس دیده بر آن پاک انداز
یا رب آن زاهدِ خودبین که بجز عیب ندید
دودِ آهیش در آیینهٔ ادراک انداز
چون گل از نکهتِ او جامه قبا کن حافظ
وین قبا در رهِ آن قامتِ چالاک انداز
«دیوان حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٣٥٧. »
پیشتر زان که شود کاسهٔ سر خاک‌انداز
عاقبت منزلِ ما وادیِ خاموشان است
حالیا غلغله در گنبدِ افلاک انداز
چشمِ آلوده نظر از رخِ جانان دور است
بر رخِ او نظر از آینهٔ پاک انداز
به سر سبزِ تو ای سرو! که گر خاک شوم
ناز از سر بنه و سایه بر این خاک انداز
دل ما را که ز مارِ سرِ زلفِ تو بخست
از لبِ خود به شفاخانهٔ تریاک انداز
ملکِ این مزرعه دانی که ثباتی ندهد
آتشی از جگرِ جام در املاک انداز
غسل در اشک زدم کَاهْلِ طریقت گویند
پاک شو اوّل و پس دیده بر آن پاک انداز
یا رب آن زاهدِ خودبین که بجز عیب ندید
دودِ آهیش در آیینهٔ ادراک انداز
چون گل از نکهتِ او جامه قبا کن حافظ
وین قبا در رهِ آن قامتِ چالاک انداز
«دیوان حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٣٥٧. »