ئاڵەکۆک

عەباس حەقیقی add_a_photo
حەقیقی شەونم
٦٠. نەسيحەتێکت ئەکەم بی‌بیسە و نەکەی بۆڵە
نەسيحەتێکت ئەکەم بی‌بیسە و نەکەی بۆڵە
لەگوێ گرە لە نەسیحەتگەرت قسان ڕۆڵە

بچێژه تامی جوانی له داخی عالەمی پیر
که دايمه لێت له کەمين دايه مەکری ئەو زۆڵە

بە دەنکه جۆيەکه لای عاشقان مەتاعی جیھان
چ بێ بەھا و کەمه ئەم، قەدری ئەو چەنێ بۆڵە

به دەنگی ساز و نەی و ھاودەمێکی پێویستم
کە دەربڕم خەمی دڵ لەو چیا و خڕ و دۆڵە

تەمامه چیدی گوناھێ نەکەم، نەخۆمەوه مەی
بەڵام له حاندی قەزا نووکی مەشوەرەت کۆڵە

له مەی خواردنەوه سەد چەل کوتم دەکەم تۆبە
بەڵام به عیشوەيه مەيگێڕی شۆخ و شەنگۆڵە

شەرابی کۆنی دووساڵه و کچی دووحەوساڵە
که ھەسمه بەسمه سەغیر و کەبیری دووقۆڵە

له بەش‌بەشی ئەزەلیدا لەوێ نەبووی که کرا
ئەگەر بڕێکی به مەیلت نەبوو نەکەی بۆڵە

دەفر له ميشک و لە مەی پڕ که ساقی وەک لالە
بڕێژه چەشنی گوڵم خاڵی سینگ و مەمکۆڵە

له پێش دڵی ڕەوەکی ئێمه کێيه رێ دەگرێ
بڕۆ بپرسه له مەجنوونی وێڵی ئەو چۆڵە

قسان له تۆبه لەوێ بەزمەدا، نەکەی حافز!
برۆکەوان به مژۆڵان دەسێننەوه تۆڵە

نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
هر آنچه ناصحِ مشفق بگویدت، بپذیر

ز وصلِ روی جوانان تمتّعی بردار
که در کمینگهِ عمر است مکرِ عالمِ پیر

نعیمِ هر دو جهان پیشِ عاشقان بجوی
که این متاعِ قلیل است و آن عطایِ کثیر

معاشری خوش و رودی بساز می‌خواهم
که دردِ خویش بگویم به نالهٔ بم و زیر

بر آن سرم که ننوشم می و گنه نکنم
اگر موافقِ تدبیرِ من شود تقدیر

چو قسمتِ ازلی بی حضورِ ما کردند
گر اندکی نه به وفقِ رضاست، خرده مگیر

چو لاله در قدحم ریز ساقیا می و مشک
که نقشِ خال نگارم نمی‌رود ز ضمیر

[بیار ساغر دُرِّ خوشاب، ای ساقی
حسود گو کرمِ آصفی ببین و بمیر]٭

به عزمِ توبه نهادم قدح ز کف صد بار
ولی کرشمهٔ ساقی نمی‌کند تقصیر

میِ دو ساله و محبوبِ چارده ساله
همین بس است مرا، صحبتِ صغیر و کبیر

دل رمیدهٔ ما را که پیش می‌گیرد؟
خبر دهید به مجنونِ خسته از زنجیر

حدیثِ توبه در این بزمگه مگو حافظ
که ساقیان کمان ابرویت زنند به تیر

«دیوان حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٣٤٦و٣٤٧.»

٭ مامۆستا ئەم دێرە شیعرەی وەرنەگێڕاوە.
نووسین: کەماڵ ڕەحمانی
شەونم، وەرگێرانی سەد غەزەل لە دیوانی حافزی شیرازی، وەرگێرانی: عەباسی حەقیقی، چاپی یەکەم: سنە ١٣٨٧، لاپەڕە ١٤٦.

پەراوێز edit