نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
هر آنچه ناصحِ مشفق بگویدت، بپذیر

ز وصلِ روی جوانان تمتّعی بردار
که در کمینگهِ عمر است مکرِ عالمِ پیر

نعیمِ هر دو جهان پیشِ عاشقان بجوی
که این متاعِ قلیل است و آن عطایِ کثیر

معاشری خوش و رودی بساز می‌خواهم
که دردِ خویش بگویم به نالهٔ بم و زیر

بر آن سرم که ننوشم می و گنه نکنم
اگر موافقِ تدبیرِ من شود تقدیر

چو قسمتِ ازلی بی حضورِ ما کردند
گر اندکی نه به وفقِ رضاست، خرده مگیر

چو لاله در قدحم ریز ساقیا می و مشک
که نقشِ خال نگارم نمی‌رود ز ضمیر

[بیار ساغر دُرِّ خوشاب، ای ساقی
حسود گو کرمِ آصفی ببین و بمیر]٭

به عزمِ توبه نهادم قدح ز کف صد بار
ولی کرشمهٔ ساقی نمی‌کند تقصیر

میِ دو ساله و محبوبِ چارده ساله
همین بس است مرا، صحبتِ صغیر و کبیر

دل رمیدهٔ ما را که پیش می‌گیرد؟
خبر دهید به مجنونِ خسته از زنجیر

حدیثِ توبه در این بزمگه مگو حافظ
که ساقیان کمان ابرویت زنند به تیر

«دیوان حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٣٤٦و٣٤٧.»