واعیز ئەو کارەى لە نێو میحراب و مینبەردا دەکەن
کاتى تەنیایى لە خەڵوەت غەیری کارى وا دەکەن
بۆم لە زاناى مەجلیسێ پرسە ئەو ئیشکالەى هەمە
تۆبەدادەر بۆچى بۆ خۆیان لە تۆبەى ڕادەکەن
ڕەنگە باوەڕیان نەبێ خۆیان بە ڕۆژى ئاخرەت
وا فڕوفێڵێ لە کارى حەق‌تەعالادا دەکەن
خوایە پێداکەوتووان سواری کەری خۆیان کەوە
چوون بە ماڵ و موڵکی دنیا و ئەسپ و ئێستر بادەکەن
دەرکی مەیخانەی ئەوینە ئەی مەلەک زیکرێ بکە
چوون قوڕی شێلاوی بابادەم لەوێ ئیحیا دەکەن
جوانیە بێ‌ئەندازەکەی چەندەی دەکووژێ عاشقان
عیشقی غەیبی دێن و بۆ چینێکی دی جێ چا دەکەن
من غوڵامی پیری مەیخانەم کە ڕووتی دەرکی ئەو
هێندە تێر و بێ‌نیازن گڵ بە سەر گەنجا دەکەن
ئەی فەقیری خانەقا، هەستە، لە نێو دەیری موغان
دەتدەنێ ئاوێ کە بەو ئاوەی دڵان ئاوا دەکەن
لای بەیان دەنگێ لەلای عەڕشێوە دێ عەقڵم گوتی:
پەریەکان پێموایە شیعری حافزی نەجوا دەکەن
کاتى تەنیایى لە خەڵوەت غەیری کارى وا دەکەن
بۆم لە زاناى مەجلیسێ پرسە ئەو ئیشکالەى هەمە
تۆبەدادەر بۆچى بۆ خۆیان لە تۆبەى ڕادەکەن
ڕەنگە باوەڕیان نەبێ خۆیان بە ڕۆژى ئاخرەت
وا فڕوفێڵێ لە کارى حەق‌تەعالادا دەکەن
خوایە پێداکەوتووان سواری کەری خۆیان کەوە
چوون بە ماڵ و موڵکی دنیا و ئەسپ و ئێستر بادەکەن
دەرکی مەیخانەی ئەوینە ئەی مەلەک زیکرێ بکە
چوون قوڕی شێلاوی بابادەم لەوێ ئیحیا دەکەن
جوانیە بێ‌ئەندازەکەی چەندەی دەکووژێ عاشقان
عیشقی غەیبی دێن و بۆ چینێکی دی جێ چا دەکەن
من غوڵامی پیری مەیخانەم کە ڕووتی دەرکی ئەو
هێندە تێر و بێ‌نیازن گڵ بە سەر گەنجا دەکەن
ئەی فەقیری خانەقا، هەستە، لە نێو دەیری موغان
دەتدەنێ ئاوێ کە بەو ئاوەی دڵان ئاوا دەکەن
لای بەیان دەنگێ لەلای عەڕشێوە دێ عەقڵم گوتی:
پەریەکان پێموایە شیعری حافزی نەجوا دەکەن
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌روند، آن کار دیگر می‌کنند
مشکلی دارم، ز دانشمندِ مجلس بازپرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟
گوییا باور نمی‌دارند روزِ داوری
کاین همه قلب و دغل در کارِ داور می‌کنند
یا رب این نودولتان را با خرِ خودشان نشان
کاین همه ناز از غلامِ تُرک و استر می‌کنند
بر درِ میخانهٔ عشق ای ملک! تسبیح‌گوی
کاندر آن جا طینتِ آدم مُخَمَّر می‌کنند
حسنِ بی‌پایان او چندان که عاشق می‌کشد
زمرهٔ دیگر به عشق از غیب سر برمی‌کنند
بندهٔ پیرِ خراباتم که درویشان او
گنج را از بی‌نیازی خاک بر سر می‌کنند
ای گدایِ خانقه برجه که در دیرِ مغان
می‌دهند آبی که دل‌ها را توانگر می‌کنند
صبحدم از عرش می‌آمد خروشی، عقل گفت
قدسیان گویی که شعرِ حافظ از برمی‌کنند
«حافظ شیرازی، شرح جلالی بر حافظ، ج ٢، ص ١٠٧٤. »
چون به خلوت می‌روند، آن کار دیگر می‌کنند
مشکلی دارم، ز دانشمندِ مجلس بازپرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟
گوییا باور نمی‌دارند روزِ داوری
کاین همه قلب و دغل در کارِ داور می‌کنند
یا رب این نودولتان را با خرِ خودشان نشان
کاین همه ناز از غلامِ تُرک و استر می‌کنند
بر درِ میخانهٔ عشق ای ملک! تسبیح‌گوی
کاندر آن جا طینتِ آدم مُخَمَّر می‌کنند
حسنِ بی‌پایان او چندان که عاشق می‌کشد
زمرهٔ دیگر به عشق از غیب سر برمی‌کنند
بندهٔ پیرِ خراباتم که درویشان او
گنج را از بی‌نیازی خاک بر سر می‌کنند
ای گدایِ خانقه برجه که در دیرِ مغان
می‌دهند آبی که دل‌ها را توانگر می‌کنند
صبحدم از عرش می‌آمد خروشی، عقل گفت
قدسیان گویی که شعرِ حافظ از برمی‌کنند
«حافظ شیرازی، شرح جلالی بر حافظ، ج ٢، ص ١٠٧٤. »