شلکە نەمامی من لە بۆ مەیلی بەلای چەمەن نیە
بۆ نییە ھاونشینی گوڵ، ھۆشی لەلای سەمەن نییە
تا سەرەڕۆ دڵی خولم گەیوەتە چینی زولفی ئەو
لەو سەفەری درێژیدا بیری لەلای وەتەن نییە
دڵ به ھومێدی وەسڵی تۆ تێره له ھاودەمی گیان
گیان بە خەیاڵی ديتنت مەيلی وەلای بەدەن نییە
دڵ به خەمی برۆی کەوان زامەخەمی تەشەنيه، ئەو
گۆشەکەوانی بادەدا گوێی له خەمی تەشەن نییە
دوێ گلەییم لە پەرچەمی کرد و بەداخەوە گوتی
تورکه سیاپەپاغەکەم گوێی لە من و له سەن نییە
زولفی وەنەوشەکان دەمێ تێک دەشکێن بە بای سەبا
ئاخ کە دڵم لە بیری ئەو یاری بەڵێن‌شکەن نییە
ياری بەلەک بلووری من خڵتە بدا له باتی ڕوون
کێيە بەدەن نەکا بە دەم، کێیه لەشی لەگەن نییە
بۆنی گوڵان لە سروە دێ ئاتەگی پاکی تۆ چلۆن
خاکی وەنەوشەزارەکەی میشکی خەتا و خوتەن نییە
گاڵته بە ئابڕووم مەکه لوتفی ھەور ئەگەر لەگەڵ
ئاوی دووچاوی من نەبێ شوێن لە دوڕی عەدەن نییە
کوشتەی ناز و غەمزەتە حافزی گوێ‌نەگر له پەند
تیغە شياوی ئەو کەسەی گوێی له قسەی پەسەن نییە
بۆ نییە ھاونشینی گوڵ، ھۆشی لەلای سەمەن نییە
تا سەرەڕۆ دڵی خولم گەیوەتە چینی زولفی ئەو
لەو سەفەری درێژیدا بیری لەلای وەتەن نییە
دڵ به ھومێدی وەسڵی تۆ تێره له ھاودەمی گیان
گیان بە خەیاڵی ديتنت مەيلی وەلای بەدەن نییە
دڵ به خەمی برۆی کەوان زامەخەمی تەشەنيه، ئەو
گۆشەکەوانی بادەدا گوێی له خەمی تەشەن نییە
دوێ گلەییم لە پەرچەمی کرد و بەداخەوە گوتی
تورکه سیاپەپاغەکەم گوێی لە من و له سەن نییە
زولفی وەنەوشەکان دەمێ تێک دەشکێن بە بای سەبا
ئاخ کە دڵم لە بیری ئەو یاری بەڵێن‌شکەن نییە
ياری بەلەک بلووری من خڵتە بدا له باتی ڕوون
کێيە بەدەن نەکا بە دەم، کێیه لەشی لەگەن نییە
بۆنی گوڵان لە سروە دێ ئاتەگی پاکی تۆ چلۆن
خاکی وەنەوشەزارەکەی میشکی خەتا و خوتەن نییە
گاڵته بە ئابڕووم مەکه لوتفی ھەور ئەگەر لەگەڵ
ئاوی دووچاوی من نەبێ شوێن لە دوڕی عەدەن نییە
کوشتەی ناز و غەمزەتە حافزی گوێ‌نەگر له پەند
تیغە شياوی ئەو کەسەی گوێی له قسەی پەسەن نییە
سروِ چمان من چرا میلِ چمن نمی‌کند؟
همدمِ گل نمی‌شود، یادِ سمن نمی‌کند؟
دی گله‌ای ز طرّه‌اش کردم و از سرِ فسوس
گفت که این سیاهِ کج گوش به من نمی‌کند
تا دلِ هرزه گردِ من رفت به چین زلف او
زان سفر درازِ خود عزمِ وطن نمی‌کند
پیش کمانِ ابرویش لابه همی‌کنم ولی
گوش کشیده است از آن، گوش به من نمی‌کند
با همه عطفِ دامنت آیدم از صبا عجب
کز گذرِ تو خاک را مشکِ ختن نمی‌کند
چون ز نسیم می‌شود زلفِ بنفشه پرشکن
وه که دلم چه یاد از آن عهدشکن نمی‌کند؟
دل به امیدِ رویِ او همدمِ جان نمی‌شود
جان به هوایِ کویِ او خدمتِ تن نمی‌کند
ساقیِ سیم ساقِ من گر همه درد می‌دهد
کیست که تن چو جامِ می جمله دهن نمی‌کند؟ !
دستخوشِ جفا مکن آبِ رخم که فیضِ ابر
بی مددِ سرشکِ من دُرِّ عدن نمی‌کند
کشتهٔ غمزهٔ تو شد حافظ ناشنیده پند
تیغ سزاست هر که را درد سخن نمی‌کند
«دیوان حافظ شیرازی، شارح: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٢٥٨و٢٥٩. »
همدمِ گل نمی‌شود، یادِ سمن نمی‌کند؟
دی گله‌ای ز طرّه‌اش کردم و از سرِ فسوس
گفت که این سیاهِ کج گوش به من نمی‌کند
تا دلِ هرزه گردِ من رفت به چین زلف او
زان سفر درازِ خود عزمِ وطن نمی‌کند
پیش کمانِ ابرویش لابه همی‌کنم ولی
گوش کشیده است از آن، گوش به من نمی‌کند
با همه عطفِ دامنت آیدم از صبا عجب
کز گذرِ تو خاک را مشکِ ختن نمی‌کند
چون ز نسیم می‌شود زلفِ بنفشه پرشکن
وه که دلم چه یاد از آن عهدشکن نمی‌کند؟
دل به امیدِ رویِ او همدمِ جان نمی‌شود
جان به هوایِ کویِ او خدمتِ تن نمی‌کند
ساقیِ سیم ساقِ من گر همه درد می‌دهد
کیست که تن چو جامِ می جمله دهن نمی‌کند؟ !
دستخوشِ جفا مکن آبِ رخم که فیضِ ابر
بی مددِ سرشکِ من دُرِّ عدن نمی‌کند
کشتهٔ غمزهٔ تو شد حافظ ناشنیده پند
تیغ سزاست هر که را درد سخن نمی‌کند
«دیوان حافظ شیرازی، شارح: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٢٥٨و٢٥٩. »