شەوەکی قاسیدی بەختم بە چ تەمکینێ ھات
وتی ھەستە لە خەوێ خوسرەوی شیرینێ ھات
لێده جامی مەی و سەرخۆش بە، بڕۆ سەیرانێ
یاری زێڕین کەمەرت وەک گوڵی پەرژينێ ھات
وەرە موژدەم دەيه ئەی گۆشەگیری گەنجی وتار
مامزی خۆش خەت و خاڵی خوتەن و چینێ ھات
چاوی گريانە گەشی کردەوە ڕووی سووتاوان
جەرگی بریانە بە ھانای دڵی مسکینێ ھات
تێکە مەی ساقی مەخۆ چیدی خەمی دوژمن و دۆست
چونکە ڕۆیی ئەو و ئەم وەک سەرەتای ژینێ ھات
لەحەوا چەندە بە ناز دێی و دەچی و تەقڵە دەکەی
کۆترەباریکە ھەڵێ ھەڵمەتی شاھینێ ھات
بێوەفایی خولی دەورانی کە دی ھەوری بەھار
کوڵی گریانی لە بۆ سونبول و نەسرینێ ھات
شنەبا کاتێ لە بولبول غەزەلی حافزی بیست
بە بزە و نازەوە بۆ سەيری ڕەیاحینێ ھات
وتی ھەستە لە خەوێ خوسرەوی شیرینێ ھات
لێده جامی مەی و سەرخۆش بە، بڕۆ سەیرانێ
یاری زێڕین کەمەرت وەک گوڵی پەرژينێ ھات
وەرە موژدەم دەيه ئەی گۆشەگیری گەنجی وتار
مامزی خۆش خەت و خاڵی خوتەن و چینێ ھات
چاوی گريانە گەشی کردەوە ڕووی سووتاوان
جەرگی بریانە بە ھانای دڵی مسکینێ ھات
تێکە مەی ساقی مەخۆ چیدی خەمی دوژمن و دۆست
چونکە ڕۆیی ئەو و ئەم وەک سەرەتای ژینێ ھات
لەحەوا چەندە بە ناز دێی و دەچی و تەقڵە دەکەی
کۆترەباریکە ھەڵێ ھەڵمەتی شاھینێ ھات
بێوەفایی خولی دەورانی کە دی ھەوری بەھار
کوڵی گریانی لە بۆ سونبول و نەسرینێ ھات
شنەبا کاتێ لە بولبول غەزەلی حافزی بیست
بە بزە و نازەوە بۆ سەيری ڕەیاحینێ ھات
سحرم دولتِ بیدار به بالین آمد
گفت برخیز که آن خسروِ شیرین آمد
قدحی درکش و سرخوش به تماشا بخرام
تا ببینی که نگارت به چه آیین آمد
مژدگانی بده ای خلوتیِ نافه گشای
که ز صحرایِ ختن آهوی مشکین آمد
گریه آبی به رخ سوختگان باز آورد
ناله فریادرسِ عاشق مسکین آمد
مرغِ دل باز هوادارِ کمان ابروییست
ای کبوتر نگران باش که شاهین آمد
ساقیا می بده و غم مخور از دشمن و دوست
که به کام دل ما آن بشد و این آمد
رسم بدعهدیِ ایّام چو دید ابرِ بهار
گریهاش بر سمن و سنبل و نسرین آمد
چون صبا گفته حافظ بشنید از بلبل
عنبرافشان به تماشایِ ریاحین آمد
«حافظ شیرازی»
گفت برخیز که آن خسروِ شیرین آمد
قدحی درکش و سرخوش به تماشا بخرام
تا ببینی که نگارت به چه آیین آمد
مژدگانی بده ای خلوتیِ نافه گشای
که ز صحرایِ ختن آهوی مشکین آمد
گریه آبی به رخ سوختگان باز آورد
ناله فریادرسِ عاشق مسکین آمد
مرغِ دل باز هوادارِ کمان ابروییست
ای کبوتر نگران باش که شاهین آمد
ساقیا می بده و غم مخور از دشمن و دوست
که به کام دل ما آن بشد و این آمد
رسم بدعهدیِ ایّام چو دید ابرِ بهار
گریهاش بر سمن و سنبل و نسرین آمد
چون صبا گفته حافظ بشنید از بلبل
عنبرافشان به تماشایِ ریاحین آمد
«حافظ شیرازی»