دڵ کە غەیری لەمە جامی جەمی داوا نەدەکرد
هەر لەلای خۆی بوو تەمەنناشی لە بێگانە دەکرد
گەوهەرێکی لە سەرووی عاڵەمی بوون بوو، داوای
لە بەرەی نابەڵەدی ئەوبەری بەحرانە دەکرد
دوێشەوێ بردمە لای پیری موغان موشکلی خۆم
کە گرێ و گۆڵی گرانی بە پەڕە و شانە دەکرد
دیم بە خەندە و نەشەوە، دەس بە پیاڵەی مەیەوە
چاوی لە جامی مەیە و حیکمەتی جانانە دەکرد
وتم ئەم جامە جیهان‌بینە حەکیم کەی پێی دای
وتی ئەو دەم دەسی بەو گومبەز و هەیوانە دەکرد
وتی ئەو یارە کە لەو ڕایە، بڵیندی سەری دار
ئەوە بوو سووچی، دەسی بەو قسە بەرزانە دەکرد
عاشقێ بوو کە لە هەر جێیەکی با، خوای لێ بوو
چونکە نەیدیتبوو هاواری نەدیوانە دەکرد
فێڵی عەقڵێ لە ئەوین وەک کەڵەکی سامیریە
دەست و داردەستی کەلیم گشتی بە ئەفسانە دەکرد
ئەوچەلیش ڕۆحی قودس ئاوڕی بەخێر داباوە
خەڵکی دیکەش هەموو کارێکی مەسیحانە دەکرد
وتم ئەو پەرچەمی زنجیری بوتان بۆچ دەبێ
وتی حافز گلەیی لەو دڵی دێوانە دەکرد
هەر لەلای خۆی بوو تەمەنناشی لە بێگانە دەکرد
گەوهەرێکی لە سەرووی عاڵەمی بوون بوو، داوای
لە بەرەی نابەڵەدی ئەوبەری بەحرانە دەکرد
دوێشەوێ بردمە لای پیری موغان موشکلی خۆم
کە گرێ و گۆڵی گرانی بە پەڕە و شانە دەکرد
دیم بە خەندە و نەشەوە، دەس بە پیاڵەی مەیەوە
چاوی لە جامی مەیە و حیکمەتی جانانە دەکرد
وتم ئەم جامە جیهان‌بینە حەکیم کەی پێی دای
وتی ئەو دەم دەسی بەو گومبەز و هەیوانە دەکرد
وتی ئەو یارە کە لەو ڕایە، بڵیندی سەری دار
ئەوە بوو سووچی، دەسی بەو قسە بەرزانە دەکرد
عاشقێ بوو کە لە هەر جێیەکی با، خوای لێ بوو
چونکە نەیدیتبوو هاواری نەدیوانە دەکرد
فێڵی عەقڵێ لە ئەوین وەک کەڵەکی سامیریە
دەست و داردەستی کەلیم گشتی بە ئەفسانە دەکرد
ئەوچەلیش ڕۆحی قودس ئاوڕی بەخێر داباوە
خەڵکی دیکەش هەموو کارێکی مەسیحانە دەکرد
وتم ئەو پەرچەمی زنجیری بوتان بۆچ دەبێ
وتی حافز گلەیی لەو دڵی دێوانە دەکرد
سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد
وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می‌کرد
گوهری کز صدفِ کون و مکان بیرون است
طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد
مشکلِ خویش برِ پیرِ مغان بردم دوش
کو به تأییدِ نظر حلِّ معما می‌کرد
دیدمش خرّم و خندان قدح باده به دست
و اندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد
گفتم این جامِ جهان بین به تو کی داد حکیم؟
گفت آن روز که این گنبدِ مینا می‌کرد
بیدلی در همه احوال خدا با او بود
او نمی‌دیدش و از دور خدا را می‌کرد
این همه شعبدهٔ خویش که می‌کرد این جا
سامری پیشِ عصا و یدِ بیضا می‌کرد
گفت: آن یار کز او گشت سرِ دار بلند
جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد
فیضِ روح القدس ار باز مدد فرماید
دیگران هم بکنند، آن چه مسیحا می‌کرد
گفتمش: سلسلهٔ زلف بتان از پیِ چیست؟
گفت: حافظ گله‌ای از دل شیدا می‌کرد
«حافظ شیرازی»
وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می‌کرد
گوهری کز صدفِ کون و مکان بیرون است
طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد
مشکلِ خویش برِ پیرِ مغان بردم دوش
کو به تأییدِ نظر حلِّ معما می‌کرد
دیدمش خرّم و خندان قدح باده به دست
و اندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد
گفتم این جامِ جهان بین به تو کی داد حکیم؟
گفت آن روز که این گنبدِ مینا می‌کرد
بیدلی در همه احوال خدا با او بود
او نمی‌دیدش و از دور خدا را می‌کرد
این همه شعبدهٔ خویش که می‌کرد این جا
سامری پیشِ عصا و یدِ بیضا می‌کرد
گفت: آن یار کز او گشت سرِ دار بلند
جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد
فیضِ روح القدس ار باز مدد فرماید
دیگران هم بکنند، آن چه مسیحا می‌کرد
گفتمش: سلسلهٔ زلف بتان از پیِ چیست؟
گفت: حافظ گله‌ای از دل شیدا می‌کرد
«حافظ شیرازی»