ئاڵەکۆک

عەباس حەقیقی add_a_photo
حەقیقی شەونم
٤٤. دوێشەوێ دیم کە مەلاییک لە دەری مەیخانە
دوێشەوێ دیم کە مەلاییک لە دەری مەیخانە
قوڕی باب ئادەمیان دا لە دڵی پەیمانە

بە حەیا و شەرمی سەراپەردەنشینی مەلەکووت
بوونە هاوڕێی من و هاوبەش لە مەیی مەستانە

عاسمان باری سپاردەی نەتوانیبوو کەچی
قورعە هێنایە دەرێ نێوی منی دێوانە

خوا شکور ئاشتی لە بەینی من و ئەودا ڕویدا
سۆفی ڕەخسین و مەیان خواردەوە لەو شوکرانە

چۆن کڵاو نەچتە سەری ئێمە بە سەد خەرمان شک
بابەدەم هەڵخەڵەتا کاتێ بەهۆی یەکدانە

شەڕی حەفتا و دوو میللـەت هەڵە بوو گوێ مەدەیە
بە حەقیقەت نەگەین کەوتنە نێو ئەفسانە

ئەوە ئاور نییە وا شەم بە گڕی پێبکەنێ
بەڵکە ئاور ئەوەیە بەربێ لە کۆی پەروانە

لای نەدا پەردە لە ڕووی نوکتە چ کەس وەک حافز
لەوەتی بووکی غەزەل داویە لە زولفی شانە

دوش دیدم که ملایک درِ میخانه زدند
گلِ آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنانِ حرمِ ستر و عفافِ ملکوت
با منِ راه‌نشین بادهٔ مستانه زدند

آسمان بارِ امانت نتوانست کشید
قرعهٔ کار به نام منِ دیوانه زدند

جنگِ هفتاد و دو ملّت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت، رهِ افسانه زدند

شکرِ ایزد که میان من و او صلح افتاد
صوفیان رقص کنان ساغرِ شکرانه زدند

آتش آن نیست که از شعلهٔ او خندد شمع
آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

کس چو حافظ نگشاد از رخِ اندیشه نقاب
تا سرِ زلفِ سخن را به قلم شانه زدند

«حافظ شیرازی»
نووسین: کەماڵ ڕەحمانی
شەونم، وەرگێرانی سەد غەزەل لە دیوانی حافزی شیرازی، وەرگێرانی: عەباسی حەقیقی، چاپی یەکەم: سنە ١٣٨٧، لاپەڕە ١١٤.

پەراوێز edit