شەوەکی لەو خەمی بووم بەرگی نەجاتیان دامێ
چاخی تاریکەشەوێ ئاوی حەیاتیان دامێ
کاسی پرشنگ و گڕی روونی وجوودیان کردم
مەی لە کاسێکی شەبەقداری سیفاتیان دامێ
چ بەیانێکی موبارەک، چ شەوێکی پیرۆز
ئەو شەوی قەدرە کەوا تازە بەراتیان دامێ
هاتف ئەو ڕۆژە کە مزگێنی ویسالی پێدام
لەبری دەرد و خەفەت، سەبر و سەباتیان دامێ
لەوە بەدوا من و ئاوێنەیی تاریفی جەماڵ
کە لەوێدا خەبەری دیتنی زاتیان دامێ
هیچ عەجایب نییە گەر کامڕەوا و دڵخۆشم
پێم‌دەشا خێر و ئەوانیش بە زەکاتیان دامێ
ئەم هەموو نوقڵ و نەباتەی لە قسەم هەڵدەڕژێ
حەقی سەبرێکە کە لەو شاخی نەباتیان دامێ
هیممەتی حافز و ئاهی سەحەری چاکان بوو
لەبری بەندی خەمی، بەرگی نەجاتیان دامێ
چاخی تاریکەشەوێ ئاوی حەیاتیان دامێ
کاسی پرشنگ و گڕی روونی وجوودیان کردم
مەی لە کاسێکی شەبەقداری سیفاتیان دامێ
چ بەیانێکی موبارەک، چ شەوێکی پیرۆز
ئەو شەوی قەدرە کەوا تازە بەراتیان دامێ
هاتف ئەو ڕۆژە کە مزگێنی ویسالی پێدام
لەبری دەرد و خەفەت، سەبر و سەباتیان دامێ
لەوە بەدوا من و ئاوێنەیی تاریفی جەماڵ
کە لەوێدا خەبەری دیتنی زاتیان دامێ
هیچ عەجایب نییە گەر کامڕەوا و دڵخۆشم
پێم‌دەشا خێر و ئەوانیش بە زەکاتیان دامێ
ئەم هەموو نوقڵ و نەباتەی لە قسەم هەڵدەڕژێ
حەقی سەبرێکە کە لەو شاخی نەباتیان دامێ
هیممەتی حافز و ئاهی سەحەری چاکان بوو
لەبری بەندی خەمی، بەرگی نەجاتیان دامێ
دوش وقتِ سحر از غصّه نجاتم دادند
واندر آن ظلمتِ شب آبِ حیاتم دادند
بیخود از شعشعهٔ پرتوِ ذاتم کردند
باده از جامِ تجلّی صفاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شبِ قدر که این تازه براتم دادند
بعد از این رویِ من و آینهٔ وصفِ جمال
که در آن جا خبر از جلوهٔ ذاتم دادند
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب
مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند
هاتف آن روز به من مژدهٔ این دولت داد
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند
این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد
اجرِ صبریست کز آن شاخِ نباتم دادند
همّتِ حافظ و انفاسِ سحرخیزان بود
که ز بندِ غمِ ایّام نجاتم دادند
«حافظ شیرازی»
واندر آن ظلمتِ شب آبِ حیاتم دادند
بیخود از شعشعهٔ پرتوِ ذاتم کردند
باده از جامِ تجلّی صفاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شبِ قدر که این تازه براتم دادند
بعد از این رویِ من و آینهٔ وصفِ جمال
که در آن جا خبر از جلوهٔ ذاتم دادند
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب
مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند
هاتف آن روز به من مژدهٔ این دولت داد
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند
این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد
اجرِ صبریست کز آن شاخِ نباتم دادند
همّتِ حافظ و انفاسِ سحرخیزان بود
که ز بندِ غمِ ایّام نجاتم دادند
«حافظ شیرازی»