ئاڵەکۆک

عەباس حەقیقی add_a_photo
حەقیقی شەونم
٣٥. بەو نەزەرەی هەم بە شەرتێ بەختەکە بێنێ
بەو نەزەرەی هەم بە شەرتێ بەختەکە بێنێ
دەس دەمە کارێکی وا کە خەم بڕەوێنێ

خەڵوەتی دڵ جێی نییە بۆ دوو دژی نامۆ
دێو ئەگەر بچێتەدەر فریشتە دەمێنێ

وەک شەوی یەڵدایە وایە سوحبەتی حوکام
تیشکە لە ڕۆژێ بخوازە، زووی بدەمێنێ

بەس بە چاوەڕێ لە دەرکی خاوەنی دنیا
بێتەدەر بە چەشنی مانگی نوێ لە کەلێنێ

سواڵکەری فەزڵ و هونەر بە، خەزنە وەدەس خە
لەو کەسی ڕێبوار و شارەزایە لە شوێنێ

بەرهەمی خۆیان نواند ساڵح و فاسق
ئاخۆ کێ قبووڵ ئەبێت و خۆی دەنوێنێ

بولبولی عاشق! تەمەن بخوازە کە دیسان
باغ سەوز ئەبێت و سروە گوڵ دەشەکێنێ

سەیر نییە لەو کەلاوە غەفڵەتی حافز
هەر کەسێ چۆ مەیکەدە کوا هۆشی دەمێنێ

بر سرِ آنم که گر ز دست برآید
دست به کاری زنم که غصّه سر آید

خلوتِ دل نیست جایِ صحبتِ اضداد
دیو چو بیرون رود، فرشته درآید

صحبتِ حکّام ظلمتِ شبِ یلداست
نور ز خورشید جوی، بو که برآید

بر درِ ارباب بی‌مروّتِ دنیا
چند نشینی که خواجه کی به درآید

ترکِ گدایی مکن که گنج بیابی
از نظرِ رهروی که در گذر آید

صالح و طالح متاعِ خویش نمودند
تا که قبول افتد و که در نظر آید؟

بلبلِ عاشق تو عمر خواه که آخر
باغ شود سبز و شاخِ گل به بر آید

غفلتِ حافظ در این سراچه عجب نیست
هر که به میخانه رفت، بی‌خبر آید

«حافظ شیرازی»
نووسین: کەماڵ ڕەحمانی
شەونم، وەرگێرانی سەد غەزەل لە دیوانی حافزی شیرازی، وەرگێرانی: عەباسی حەقیقی، چاپی یەکەم: سنە ١٣٨٧، لاپەڕە ٩٦.

پەراوێز edit