هەسم یارێ لەدەورەی گوڵ لە سونبول سایەوانی هەس
بەهاری ڕوومەتی شوێنێ لە خوێنی ئەرخەوانی هەس
لەدەوری ڕوومەتی وەک ڕۆژی ڕوونی نیشتووە گەردی
خودایە! ژینی هەرمانی دەیەی جوانی جیهانی هەس
لەچاوی گیان چلۆن دەرکەم کە هەر سووچێکی دەیبینم
کەمینی گرتووە و تیری لەسەر سێرەی کەوانی هەس
وەرە لەو زاڵمەی تۆخوا حەقم بستێنە دارۆغە
لەگەڵ خەڵکی مەی ئەخوات و لەتەک من سەرگرانی هەس
کە عاشق بووم وتم وا هاتە دەستم گەوهەری مەخسوود
ئیتر نەمزانی ئەم بەحرە شەپۆلی بێ‌ئەمانی هەس
لە خەوفی هیجری خۆتم دڵنیا کە گەر هەتە هیوا
لە چاوی بەد ئەمینت کا خودایێکی ئەمانی هەس
لە دینی سەروی باڵاکەت، دڵم! چاوم نەکەی بێ بەش
لەسەر ئەو چاوە بینێژە کە ئاوێکی ڕەوانی هەس
لە پاشتەرکم ئەگەر هەڵبەستی تۆخوا زووبە ڕاوم کە
گڕێ و گۆڵی هەیە ڕامان و بۆ خوازەر زیانی هەس
بە زووتێپەڕ کەنینێکی فریوی گوڵ مەخۆ بولبول!
کە جێی باوەڕ نییە و ماوەی ژیانی زوو خەزانی هەس
بە گڵدا هەڵبپڕژێنە لە مەی جورعێک و گوێ هەڵخە
لە جەمشید و لە کەیخوسرەو سەدان چیرۆکی جوانی هەس
دەمێ بەربا ئەدا زولفی لە تۆزی خاتری عاشق
بە سروەی بای بەیان ئێژێ نەکەی باسم! زیانی هەس
چ ڕویداوە کە لەم دەرگایەدا شاکانی عیرفانی
دەبینم یەک بە یەک مەیلی غولامی ئاستانی هەس
چ عوزرێ بێنمەوە بۆ بەختی بەد، ئەو یاری شارشێوێن
بە تاڵی حافزی کوشت و دەمی شەککەروەشانی هەس
بەهاری ڕوومەتی شوێنێ لە خوێنی ئەرخەوانی هەس
لەدەوری ڕوومەتی وەک ڕۆژی ڕوونی نیشتووە گەردی
خودایە! ژینی هەرمانی دەیەی جوانی جیهانی هەس
لەچاوی گیان چلۆن دەرکەم کە هەر سووچێکی دەیبینم
کەمینی گرتووە و تیری لەسەر سێرەی کەوانی هەس
وەرە لەو زاڵمەی تۆخوا حەقم بستێنە دارۆغە
لەگەڵ خەڵکی مەی ئەخوات و لەتەک من سەرگرانی هەس
کە عاشق بووم وتم وا هاتە دەستم گەوهەری مەخسوود
ئیتر نەمزانی ئەم بەحرە شەپۆلی بێ‌ئەمانی هەس
لە خەوفی هیجری خۆتم دڵنیا کە گەر هەتە هیوا
لە چاوی بەد ئەمینت کا خودایێکی ئەمانی هەس
لە دینی سەروی باڵاکەت، دڵم! چاوم نەکەی بێ بەش
لەسەر ئەو چاوە بینێژە کە ئاوێکی ڕەوانی هەس
لە پاشتەرکم ئەگەر هەڵبەستی تۆخوا زووبە ڕاوم کە
گڕێ و گۆڵی هەیە ڕامان و بۆ خوازەر زیانی هەس
بە زووتێپەڕ کەنینێکی فریوی گوڵ مەخۆ بولبول!
کە جێی باوەڕ نییە و ماوەی ژیانی زوو خەزانی هەس
بە گڵدا هەڵبپڕژێنە لە مەی جورعێک و گوێ هەڵخە
لە جەمشید و لە کەیخوسرەو سەدان چیرۆکی جوانی هەس
دەمێ بەربا ئەدا زولفی لە تۆزی خاتری عاشق
بە سروەی بای بەیان ئێژێ نەکەی باسم! زیانی هەس
چ ڕویداوە کە لەم دەرگایەدا شاکانی عیرفانی
دەبینم یەک بە یەک مەیلی غولامی ئاستانی هەس
چ عوزرێ بێنمەوە بۆ بەختی بەد، ئەو یاری شارشێوێن
بە تاڵی حافزی کوشت و دەمی شەککەروەشانی هەس
بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایبان دارد
بهار عارضش خطّی به خونِ ارغوان دارد
غبارِ خط بپوشانید خورشیدِ رخش یا رب
بقای جاودانش ده که حسنِ جاودان دارد
چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهرِ مقصود
ندانستم که این دریا چه موجِ خون‌فشان دارد
ز چشمت جان نشاید برد کز هر سو که می‌بینم
کمین از گوشه‌ای کرده‌ست و تیر اندر کمان دارد
چو دام طرّه افشاند ز گردِ خاطرِ عشّاق
به غمّازِ صبا گوید که رازِ ما نهان دارد
بیفشان جرعه‌ای بر خاک و حال اهل دل بشنو
که از جمشید و کیخسرو فراوان داستان دارد
چو در رویت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل
که بر گل اعتمادی نیست گر حسنِ جهان دارد
خدا را داد من بستان از او ای شحنهٔ مجلس
که می با دیگری خورده‌ست و با من سر گران دارد
به فتراک ار همی‌بندی خدا را زود صیدم کن
که آفت‌هاست در تأخیر و طالب را زیان دارد
ز سروِ قدِّ دلجویت مکن محروم چشمم را
بدین سرچشمه‌اش بنشان که خوش آبی روان دارد
ز خوف هجرم ایمن کن اگر امید آن داری
که از چشم بداندیشان خدایت در امان دارد
چه عذرِ بخت خود گویم که آن عیّارِ شهرآشوب
به تلخی کشت حافظ را و شکّر در دهان دارد
«حافظ شیرازی»
بهار عارضش خطّی به خونِ ارغوان دارد
غبارِ خط بپوشانید خورشیدِ رخش یا رب
بقای جاودانش ده که حسنِ جاودان دارد
چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهرِ مقصود
ندانستم که این دریا چه موجِ خون‌فشان دارد
ز چشمت جان نشاید برد کز هر سو که می‌بینم
کمین از گوشه‌ای کرده‌ست و تیر اندر کمان دارد
چو دام طرّه افشاند ز گردِ خاطرِ عشّاق
به غمّازِ صبا گوید که رازِ ما نهان دارد
بیفشان جرعه‌ای بر خاک و حال اهل دل بشنو
که از جمشید و کیخسرو فراوان داستان دارد
چو در رویت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل
که بر گل اعتمادی نیست گر حسنِ جهان دارد
خدا را داد من بستان از او ای شحنهٔ مجلس
که می با دیگری خورده‌ست و با من سر گران دارد
به فتراک ار همی‌بندی خدا را زود صیدم کن
که آفت‌هاست در تأخیر و طالب را زیان دارد
ز سروِ قدِّ دلجویت مکن محروم چشمم را
بدین سرچشمه‌اش بنشان که خوش آبی روان دارد
ز خوف هجرم ایمن کن اگر امید آن داری
که از چشم بداندیشان خدایت در امان دارد
چه عذرِ بخت خود گویم که آن عیّارِ شهرآشوب
به تلخی کشت حافظ را و شکّر در دهان دارد
«حافظ شیرازی»