ئەوی ڕەنگی گوڵ و نەسرینی بە ڕوخسارت دا
پێشی دەکرێ بڕە سەبرێ به ئەویندارت دا
هەر ئەویشە بە کەڕەم دادی من ئەستێنێ کەوا
دەرسی بێدادی بەوێ پرچی ڕەش و تارت دا
من هەر ئەو ڕۆژە لە فەرهادی بڕابوو هیوام
ئیختیاری دڵی بەو شیرنی نازارت دا
کونجی فەقرم هەیه، گەنجم نییه، خوایه بۆ خۆت
لە قەدەر شانی بەشی سواڵکەر و خونکارت دا
بووکی دنیایه گەلێ جوانه خەت و خاڵی بەڵام
مارەیی ئەو تەمەنی تۆیە کە بۆ مارت دا
لەوەلا هاتی من و سايەی سەروە سروە!
موژدەیی هاتنی جێژن و گوڵ و گوڵزارت دا
زامی حافز تەشەنی کردووە ئەی خواجە قەوام
بیری تۆ تیری له جەرگ و دڵی زامارت دا
پێشی دەکرێ بڕە سەبرێ به ئەویندارت دا
هەر ئەویشە بە کەڕەم دادی من ئەستێنێ کەوا
دەرسی بێدادی بەوێ پرچی ڕەش و تارت دا
من هەر ئەو ڕۆژە لە فەرهادی بڕابوو هیوام
ئیختیاری دڵی بەو شیرنی نازارت دا
کونجی فەقرم هەیه، گەنجم نییه، خوایه بۆ خۆت
لە قەدەر شانی بەشی سواڵکەر و خونکارت دا
بووکی دنیایه گەلێ جوانه خەت و خاڵی بەڵام
مارەیی ئەو تەمەنی تۆیە کە بۆ مارت دا
لەوەلا هاتی من و سايەی سەروە سروە!
موژدەیی هاتنی جێژن و گوڵ و گوڵزارت دا
زامی حافز تەشەنی کردووە ئەی خواجە قەوام
بیری تۆ تیری له جەرگ و دڵی زامارت دا
آن که رخسارِ تو را رنگِ گل و نسرین داد
صبر و آرام تواند به منِ مسکین داد
وانکه گیسویِ تو را رسمِ تطاول آموخت
هم تواند کرمش، دادِ منِ غمگین داد
من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم
که عنانِ دلِ شیدا به لبِ شیرین داد
گنجِ زر گر نبود، کُنج قناعت باقی‌است
آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد
خوش عروسی‌است جهان از ره صورت لیکن
هر که پیوست بدو عمرِ خودش کاوین داد
بعد از این دستِ من و دامنِ سرو و لبِ جوی
خاصه اکنون که صبا مژدهٔ فروردین داد
در کفِ غصّهٔ دوران دلِ حافظ خون شد
از فراقِ رخت ای خواجه قوام‌الدین داد
«حافظ شیرازی»
صبر و آرام تواند به منِ مسکین داد
وانکه گیسویِ تو را رسمِ تطاول آموخت
هم تواند کرمش، دادِ منِ غمگین داد
من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم
که عنانِ دلِ شیدا به لبِ شیرین داد
گنجِ زر گر نبود، کُنج قناعت باقی‌است
آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد
خوش عروسی‌است جهان از ره صورت لیکن
هر که پیوست بدو عمرِ خودش کاوین داد
بعد از این دستِ من و دامنِ سرو و لبِ جوی
خاصه اکنون که صبا مژدهٔ فروردین داد
در کفِ غصّهٔ دوران دلِ حافظ خون شد
از فراقِ رخت ای خواجه قوام‌الدین داد
«حافظ شیرازی»