ئاڵەکۆک

عەباس حەقیقی add_a_photo
حەقیقی شەونم
٣. دڵ دەردەچێ له دەستم، توخوا بڵێن به یاران
دڵ دەردەچێ له دەستم، توخوا بڵێن به یاران
حەیفێ که ئاشکرا بوو ڕازی دڵم له شاران

دانشتووانی کەشتین، ئەی بامرادە بشنه
تا ئەو چەلیش ببینین دیداری یاری جاران

بڕوانه دەوری گەردوون، دوو ڕۆژە هاتن و چوون
داچێنه تۆوی چاکەی، بیکه بەراو بەیاران

دوێشەو له نێو گوڵ و موڵ، به چریکە خوێندی بولبول:
ئامادە کەن سەبووحی، ئەی کۆڕی مەیگوساران

ئاوێنەیی سکەندەر، جامێک شەڕابی کۆنە
بیخۆوە تا ببینی، هەرچی وڵاتی داران

ئەی خاوەنی کەڕامەت، شوکری لەشی سڵامەت
ئاوڕ بەخێر بە چەلچەل، بۆ بێنەوا و هەژاران

ئاسوودەیی دوو دنیا، مانایه لەو دوو پیته
شایانی دۆست و دوژمن، پێکهاتن و موداران

بۆ کووچەکانی چاکان، ڕێگەی مەیان نەداوە
گەر تۆ پەسەندی ناکەی، بیگۆڕە کار و باران

ئەو ئاوە تاڵه سۆفی، نێوی خراپی لێنا
شیرین و خۆشە بۆ مه، وەک ماچی گوڵعوزاران

وەختێکی تەنگدەستی، خۆ باوێ کۆشی مەستی
چونکە گەداش بی هەستی، قاڕوون دەکەی بە پاران

لاڕێ مەبە لە دڵبەر، چونکێ لە دەستی ئەودا
وەک مێوی نەرم و نۆڵن، تاشەی پەنا پەساران

جوانانی فارسی وێژ، لەنوێ تەمەن دەبەخشن
ساقی بەرە بەشاڕەت، بۆ پیری تۆبەکاران

"حافز" مەگەر به خۆی بوو، خەرقەی بە مەی لەنوێژ چوو
ئەی شێخی تۆبه‌دادەر، بڕوانه ئیختیاران

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز
باشد که باز بینیم دیدار آشنا را

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون
نیکی به جایِ یاران فرصت شمار یارا

در حلقهٔ گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هاتِ الصَّبوحَ هُبُّوا یا اَیُّهَا السُّکارا

ای صاحبِ کرامت شکرانهٔ سلامت
روزی تفقّدی کن، درویشِ بی‌نوا را

آسایشِ دو گیتی تفسیرِ این دو حرف است
با دوستان مروّت با دشمنان مدارا

در کویِ نیک‌نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی، تغییر کن قضا را

آن تلخ‌وش که صوفی اُمُّ‌الخَبائث‌اش خواند
اَشهی لَنا وَ اَحلی مِن قُبلَةِ العُذارا

هنگامِ تنگدستی در عیش کوش و مستی
کِاین کیمیایِ هستی، قارون کند گدا را

سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد
دلبر که در کفِ او موم است سنگ خارا

آیینهٔ سکندر جامِ می‌است، بنگر!
تا بر تو عرضه دارد احوالِ ملکِ دارا

خوبانِ پارسی گو بخشندگانِ عمرند
ساقی بده بشارت رندانِ پارسا را

"حافظ" به خود نپوشید این خرقهٔ می‌آلود
ای شیخِ پاکدامن معذور دار ما را

«حافظ شیرازی»
نووسین: کەماڵ ڕەحمانی
مامۆستا حەقیقی، شەونم، لاپەڕە ٣٠.

پەراوێز edit