دڵم دەس خا ئەگەر ئەو شۆخە شیرازییەی دڵئاوایە
بەڕەشخاڵی دەکەم پێشکەش سەمەرقەند و بوخارایە
مەیی باقیم دەیە ساقی لە جەننەتدا پەیا ناکەی
قەراغی ئاوی روکناباد و سەیرانگەی موسەللایە
لە شارشێوێنەکانی شۆخ و شیرینکارە هاوارم
وەهایان سەبری دڵ بردم کە شاهۆ کەو لە سەحرایە
نیازێکی نییە بەو نیوەچڵ عیشقەی مە جوانی یار
چ حەوجێکی بە ڕەنگ و ڕوو هەیە بووکێکی دڵخوایە
لە شاراوەی زەمان کەم بێژە باسی موتریب و مەی کە
بە کەس هەڵنادرێ و نەدرا بە زانین ئەو موعەممایە
ئەمن لەو جوانییە بێوێنەیەی یوسف هەبووی زانیم
ئەوین دێنێتەدەر خۆگرتنی پەردەی زولیخایە
جنێوم پێدە، تووکم لێکە، دووعات بۆ دەکەم چونکە
وەرامی تاڵی تۆ شیرینە لەو لێوە شەکەرخایە
نەسیحەت بگرە گوێ گیانە، لە گیان شیرینترە لایان
ئەوانەی بەختەوەر گەنجن سپاردەی پیری زانایە
دوڕت کون کرد و شیعرت گوت وەرە بیخوێنەوە حافز
بە نەزمت هەڵدەپڕژێنێ سەما کۆمای سورەییایە
بەڕەشخاڵی دەکەم پێشکەش سەمەرقەند و بوخارایە
مەیی باقیم دەیە ساقی لە جەننەتدا پەیا ناکەی
قەراغی ئاوی روکناباد و سەیرانگەی موسەللایە
لە شارشێوێنەکانی شۆخ و شیرینکارە هاوارم
وەهایان سەبری دڵ بردم کە شاهۆ کەو لە سەحرایە
نیازێکی نییە بەو نیوەچڵ عیشقەی مە جوانی یار
چ حەوجێکی بە ڕەنگ و ڕوو هەیە بووکێکی دڵخوایە
لە شاراوەی زەمان کەم بێژە باسی موتریب و مەی کە
بە کەس هەڵنادرێ و نەدرا بە زانین ئەو موعەممایە
ئەمن لەو جوانییە بێوێنەیەی یوسف هەبووی زانیم
ئەوین دێنێتەدەر خۆگرتنی پەردەی زولیخایە
جنێوم پێدە، تووکم لێکە، دووعات بۆ دەکەم چونکە
وەرامی تاڵی تۆ شیرینە لەو لێوە شەکەرخایە
نەسیحەت بگرە گوێ گیانە، لە گیان شیرینترە لایان
ئەوانەی بەختەوەر گەنجن سپاردەی پیری زانایە
دوڕت کون کرد و شیعرت گوت وەرە بیخوێنەوە حافز
بە نەزمت هەڵدەپڕژێنێ سەما کۆمای سورەییایە
اگر آن ترکِ شیرازی به دست آرد دلِ ما را
به خالِ هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
بده ساقی میِ باقی که در جنّت نخواهی یافت
کنارِ آب رکناباد و گلگشتِ مصلّا را
فغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین کارِ شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوانِ یغما را
ز عشقِ ناتمامِ ما جمالِ یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت رویِ زیبا را
حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را
من از آن حسنِ روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پردهٔ عصمت برون آرد زلیخا را
اگر دشنام فرمایی و گر نفرین، دعا گویم
جوابِ تلخ می‌زیبد لبِ لعلِ شکرخا را
نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانانِ سعادتمند، پندِ پیرِ دانا را
غزل گفتیّ و دُر سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظمِ تو افشاند فلک عقدِ ثریّا را
«حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٤و٥.»
به خالِ هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
بده ساقی میِ باقی که در جنّت نخواهی یافت
کنارِ آب رکناباد و گلگشتِ مصلّا را
فغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین کارِ شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوانِ یغما را
ز عشقِ ناتمامِ ما جمالِ یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت رویِ زیبا را
حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را
من از آن حسنِ روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پردهٔ عصمت برون آرد زلیخا را
اگر دشنام فرمایی و گر نفرین، دعا گویم
جوابِ تلخ می‌زیبد لبِ لعلِ شکرخا را
نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانانِ سعادتمند، پندِ پیرِ دانا را
غزل گفتیّ و دُر سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظمِ تو افشاند فلک عقدِ ثریّا را
«حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٤و٥.»