لەگەڵ تۆمە وەرە ساقی بە کاسان بێنە لەو بادە
ئەویندارم دڵم ناشادە بەو بادە خەمم ڕادە
بە هۆی ئەو بۆنە خۆشەی پەرچەمی، وا سروە دەیهێنێ
دڵان خوێنن، بڵێ ئەو پرچە پڕ چینانە بەس بادە
لە مزڵ و ماڵی ئەو جوانانە ئەمن و ئەمن و ئاسایش؟
کە دەنگی زەنگی قافڵەی دێ دەڵێ بارکەن بەرەو جادە
بەمەی بەرماڵی نەخشین کە ئەگەر پیری موغان فەرمووی
کە سالیک شارەزای ڕازانە، لەو ڕەمزانە ئوستادە
شەوی تار و شەپۆلی ئاو و گێژاوی بەسامی وا
لە کوێ حاڵی دەبن حاڵی مە سووکبارانی دڵسـادە
هەموو کارم لە خۆبینی بە بەدنێوی گەیی ئاخر
چلۆن پێم ون دەبێ ئەو ڕازە کاتێ گەییە ئەو ڕادە
مەرامت گەر وهساڵی یارە لێی خافڵ مەبە حافز
بەبادە و مادە خۆ دڵخۆش کە، دنیا بادە، لێی لادە
ئەویندارم دڵم ناشادە بەو بادە خەمم ڕادە
بە هۆی ئەو بۆنە خۆشەی پەرچەمی، وا سروە دەیهێنێ
دڵان خوێنن، بڵێ ئەو پرچە پڕ چینانە بەس بادە
لە مزڵ و ماڵی ئەو جوانانە ئەمن و ئەمن و ئاسایش؟
کە دەنگی زەنگی قافڵەی دێ دەڵێ بارکەن بەرەو جادە
بەمەی بەرماڵی نەخشین کە ئەگەر پیری موغان فەرمووی
کە سالیک شارەزای ڕازانە، لەو ڕەمزانە ئوستادە
شەوی تار و شەپۆلی ئاو و گێژاوی بەسامی وا
لە کوێ حاڵی دەبن حاڵی مە سووکبارانی دڵسـادە
هەموو کارم لە خۆبینی بە بەدنێوی گەیی ئاخر
چلۆن پێم ون دەبێ ئەو ڕازە کاتێ گەییە ئەو ڕادە
مەرامت گەر وهساڵی یارە لێی خافڵ مەبە حافز
بەبادە و مادە خۆ دڵخۆش کە، دنیا بادە، لێی لادە
الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
به بوی نافهای کاخر صبا زان طره بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دلها
مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم
جرس فریاد میدارد که بربندید محملها
به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بیخبر نبود ز راه و رسم منزلها
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها
همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفلها
حضوری گر همیخواهی از او غایب مشو حافظ
متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها
«حافظ شیرازی»
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
به بوی نافهای کاخر صبا زان طره بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دلها
مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم
جرس فریاد میدارد که بربندید محملها
به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بیخبر نبود ز راه و رسم منزلها
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها
همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفلها
حضوری گر همیخواهی از او غایب مشو حافظ
متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها
«حافظ شیرازی»