ئەو یارە کە لەو ماڵی مە وەک ماڵی پەری بوو
گش گیانی سەراپا لە هەموو عەیب بەری بوو
مەحبووبی من ئەو عاقڵ و زانای وەکوو مانگم
هەیبوو ئەوی خوو و خەسڵەتی خاسی بەشەری بوو
بۆ خاتری ئەو دڵ گوتی لەو شارە دەمێنم
بێچارەیە نەیزانی کە یاری سەفەری بوو
ئەستێرەیی بەدبەختی لە چنگی منی دەرکرد
چ بکەم لە گەڵ ئەو دەورە کەوا زوو سپەری بوو
تەنیا نە لە ڕازی دڵی من پەردە وەلا چوو
زووش کاری فەلەک پەردەدڕی و ئاوڕووبەری بوو
دەم ئاو و گوڵ و سەوزە گەلێ خۆش بوو لەگەڵ ئەو
نەغدێ بوو لە دەس چوو گوڵی سوور تازە وەری بوو
ئەو کاتە لە من خۆش بوو ژیان تا لەگەڵ ئەو بووم
باقی تری گش دەردیسەری و دەربەدەری بوو
لەو داخە ئەگەر خۆی بکوژێ حەقیەتی بولبول
گوڵ کاتی بەیان هاودەمی سروەی سەحەری بوو
کەی شانی یەکن ئەی دڵ ئەتۆ سوڵکەر و ئەو شا
جوانی وەکوو تانجێک دەدرەوشا و لەسەری بوو
هەر گەنجە بەپیتێکی خودا داویە بە حافز
لەو ویرد و دوعایانەیە خوێندی و لەبەری بوو
گش گیانی سەراپا لە هەموو عەیب بەری بوو
مەحبووبی من ئەو عاقڵ و زانای وەکوو مانگم
هەیبوو ئەوی خوو و خەسڵەتی خاسی بەشەری بوو
بۆ خاتری ئەو دڵ گوتی لەو شارە دەمێنم
بێچارەیە نەیزانی کە یاری سەفەری بوو
ئەستێرەیی بەدبەختی لە چنگی منی دەرکرد
چ بکەم لە گەڵ ئەو دەورە کەوا زوو سپەری بوو
تەنیا نە لە ڕازی دڵی من پەردە وەلا چوو
زووش کاری فەلەک پەردەدڕی و ئاوڕووبەری بوو
دەم ئاو و گوڵ و سەوزە گەلێ خۆش بوو لەگەڵ ئەو
نەغدێ بوو لە دەس چوو گوڵی سوور تازە وەری بوو
ئەو کاتە لە من خۆش بوو ژیان تا لەگەڵ ئەو بووم
باقی تری گش دەردیسەری و دەربەدەری بوو
لەو داخە ئەگەر خۆی بکوژێ حەقیەتی بولبول
گوڵ کاتی بەیان هاودەمی سروەی سەحەری بوو
کەی شانی یەکن ئەی دڵ ئەتۆ سوڵکەر و ئەو شا
جوانی وەکوو تانجێک دەدرەوشا و لەسەری بوو
هەر گەنجە بەپیتێکی خودا داویە بە حافز
لەو ویرد و دوعایانەیە خوێندی و لەبەری بوو
آن یار کز او خانه ما جای پری بود
سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود
دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش
بیچاره ندانست که یارش سفری بود
تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد
تا بود فلک شیوهٔ او پرده‌دری بود
منظور خردمند من آن ماه که او را
با حسن ادب شیوه صاحب نظری بود
از چنگ منش اختر بدمهر به دربرد
آری چه کنم دولت دور قمری بود
عذری بنه ای دل که تو درویشی و او را
در مملکت حسن سر تاجوری بود
اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود
خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرین
افسوس که آن گنج روان رهگذری بود
خود را بکش ای بلبل از این رشک که گل را
با باد صبا وقت سحر جلوه گری بود
هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
از یمن دعای شب و ورد سحری بود
«حافظ شیرازی»
سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود
دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش
بیچاره ندانست که یارش سفری بود
تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد
تا بود فلک شیوهٔ او پرده‌دری بود
منظور خردمند من آن ماه که او را
با حسن ادب شیوه صاحب نظری بود
از چنگ منش اختر بدمهر به دربرد
آری چه کنم دولت دور قمری بود
عذری بنه ای دل که تو درویشی و او را
در مملکت حسن سر تاجوری بود
اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود
خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرین
افسوس که آن گنج روان رهگذری بود
خود را بکش ای بلبل از این رشک که گل را
با باد صبا وقت سحر جلوه گری بود
هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
از یمن دعای شب و ورد سحری بود
«حافظ شیرازی»