ڕەوایە گەر لە هەموو دڵبەران بسێنی باج
کە بۆ سەری هەموو جوانانی عالەمی وەک تاج
دوو چاوی مەستتە شێواندی موڵکی تورکستان
بە چینی زولفتە ماچین و هیند داویە خەراج
لە تاری مووتەوە، تارێ درا بەشی شەوەزەنگ
لە نووری ڕووتەوە، ڕۆژ نوری دابەشی بە هەڕاج
دڵم نەخۆشی ئەوینە قەتم شیفا نییە
لەتۆوە ژانی دڵی من ئەگەر نەگا بە عیلاج
بە ئاوی خدری بەقا داوە خونچەکەی دەمی تۆ
لە قەندی لێوتەوە نەیما نەباتی میسر، ڕەواج
توخوا لەبەر چییە دەشکێنی گیانە بەو دڵی سەنگ
دڵم کە ناسکە وەکوو شوشەیەک لە حاندی ساج
چ سەیرە ئەو لەشی بەفرین و نێوقەدی وەک موو
بە تاڵە موویەکی بەستووتە چەشنی قوببەی عاج
دەمت وەک ئاوی ژیانە، خەتت وەکوو خدرە
کەمەر وەکوو مووە، قەد سەروە، سینەکەت وەک عاج
خەیاڵی تۆ لە سەری (حافزا) دوو ئاواتە
کە هەر گەدای دەری تۆ بام و هەر بە تۆ ئاتاج
کە بۆ سەری هەموو جوانانی عالەمی وەک تاج
دوو چاوی مەستتە شێواندی موڵکی تورکستان
بە چینی زولفتە ماچین و هیند داویە خەراج
لە تاری مووتەوە، تارێ درا بەشی شەوەزەنگ
لە نووری ڕووتەوە، ڕۆژ نوری دابەشی بە هەڕاج
دڵم نەخۆشی ئەوینە قەتم شیفا نییە
لەتۆوە ژانی دڵی من ئەگەر نەگا بە عیلاج
بە ئاوی خدری بەقا داوە خونچەکەی دەمی تۆ
لە قەندی لێوتەوە نەیما نەباتی میسر، ڕەواج
توخوا لەبەر چییە دەشکێنی گیانە بەو دڵی سەنگ
دڵم کە ناسکە وەکوو شوشەیەک لە حاندی ساج
چ سەیرە ئەو لەشی بەفرین و نێوقەدی وەک موو
بە تاڵە موویەکی بەستووتە چەشنی قوببەی عاج
دەمت وەک ئاوی ژیانە، خەتت وەکوو خدرە
کەمەر وەکوو مووە، قەد سەروە، سینەکەت وەک عاج
خەیاڵی تۆ لە سەری (حافزا) دوو ئاواتە
کە هەر گەدای دەری تۆ بام و هەر بە تۆ ئاتاج
تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
سزد اگر همه‌ی دلبران دهندت باج
دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش
به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج
بیاض روی تو روشن چو عارض رخ روز
سواد زلف سیاه تو هست ظلمت داج
دهان شهد تو داده رواج آب خضر
لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج
از این مرض به حقیقت شفا نخواهم یافت
که از تو درد دل ای جان نمی‌رسد به علاج
چرا همی‌شکنی جان من ز سنگ‌دلی
دل ضعیف که باشد به نازکی چو زجاج
لب تو خضر و دهان تو آب حیوان است
قد تو سرو و میان موی و بر به هیئت عاج
فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی
کمینه ذره‌ی خاک در تو بودی کاج
«حافظ شیرازی»
سزد اگر همه‌ی دلبران دهندت باج
دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش
به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج
بیاض روی تو روشن چو عارض رخ روز
سواد زلف سیاه تو هست ظلمت داج
دهان شهد تو داده رواج آب خضر
لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج
از این مرض به حقیقت شفا نخواهم یافت
که از تو درد دل ای جان نمی‌رسد به علاج
چرا همی‌شکنی جان من ز سنگ‌دلی
دل ضعیف که باشد به نازکی چو زجاج
لب تو خضر و دهان تو آب حیوان است
قد تو سرو و میان موی و بر به هیئت عاج
فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی
کمینه ذره‌ی خاک در تو بودی کاج
«حافظ شیرازی»