دل سراپردهٔ محبّت اوست
دیده آیینه‌دارِ طلعتِ اوست

من که سر درنیاورم به دو کون
گردنم زیرِ بارِ منّتِ اوست

تو و طوبی و ما و قامتِ یار
فکر هر کس به قدرِ همّتِ اوست

گر من آلوده دامنم، چه عجب؟
همه عالم گواهِ عصمتِ اوست

من که باشم در آن حرم که صبا
پرده‌دارِ حریمِ حرمتِ اوست

بی‌خیالش مباد منظرِ چشم
زان که این گوشه جایِ خلوتِ اوست

هر گل نو که شد چمن آرای
ز اثرِ رنگ و بویِ صحبتِ اوست

دورِ مجنون گذشت و نوبت ماست
هر کسی پنج روز نوبتِ اوست

ملکتِ عاشقی و گنجِ طرب
هر چه دارم ز یُمنِ همّتِ اوست

من و دل گر فدا شدیم، چه باک؟
غرض اندر میان سلامتِ اوست

فقرِ ظاهر مبین که "حافظ" را
سینه گنجینهٔ محبّتِ اوست

«حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٧٩و٨٠. »