کەوانەیێکی برۆی تۆ لە ژێی کەوانی خست
بەرەو محانجی* منی پیری نیوەگیانی خست
بە مەستی و عەرەقاوی چ کاتێ چوویەتە باغ
که ئاوی ڕوومەتت ئاوری لە ئەرخەوانی خست
بە ناز و عیشوه کە نەرگیس چەلێکی خۆی ڕانا
هەزار فیتنە دوو چاوت لە نێو جیهانی خست
گوڵی سەمەن کە خەڵک نیسبەتی بە ڕووی تۆ دا
بە هۆی سەبا گڵی شەرمی لە جێ دوانی خست
بە مەستی چوومە چەمەن دوێشەوێ کە خونچەم دی
منی لە حاندی دەمی تۆ لە نێو گومانی خەست
وەنەوشە پەرچەمی خۆی بادەدا و گرێ کە سەبا
هەواڵی زولفتی هێنا وەسەر زمانی خست
منێکی پیر و بە پارێز و دوور لە موتریب و مەی
ئەوینی بەچکە موغانم ڕەگەڵ ئەوانی خست
ئەوا بە ئاوی مەیی سوور دەشۆمەوە خەرقەم
بەشی ئەزەل ئەوی پێدام، ئەمم لە شانی خست
خەبەر لە بوونی دوو عالەم نەبوو کە ئولفەت بوو
زەمانە تەرحی ئەوینی بەر لەو زەمانی خست
خومار و مەستی خەت و خاڵی تۆم و پێم سەیرە
کە کێ بە کام قەڵەم ئەو نەخشی وا جوانی خست
دەبێ خەلستنی حافز لە مەستیا بووبێ
کە دەستی حەق لە شەرابی دژی خەمانی خست
بەرەو محانجی* منی پیری نیوەگیانی خست
بە مەستی و عەرەقاوی چ کاتێ چوویەتە باغ
که ئاوی ڕوومەتت ئاوری لە ئەرخەوانی خست
بە ناز و عیشوه کە نەرگیس چەلێکی خۆی ڕانا
هەزار فیتنە دوو چاوت لە نێو جیهانی خست
گوڵی سەمەن کە خەڵک نیسبەتی بە ڕووی تۆ دا
بە هۆی سەبا گڵی شەرمی لە جێ دوانی خست
بە مەستی چوومە چەمەن دوێشەوێ کە خونچەم دی
منی لە حاندی دەمی تۆ لە نێو گومانی خەست
وەنەوشە پەرچەمی خۆی بادەدا و گرێ کە سەبا
هەواڵی زولفتی هێنا وەسەر زمانی خست
منێکی پیر و بە پارێز و دوور لە موتریب و مەی
ئەوینی بەچکە موغانم ڕەگەڵ ئەوانی خست
ئەوا بە ئاوی مەیی سوور دەشۆمەوە خەرقەم
بەشی ئەزەل ئەوی پێدام، ئەمم لە شانی خست
خەبەر لە بوونی دوو عالەم نەبوو کە ئولفەت بوو
زەمانە تەرحی ئەوینی بەر لەو زەمانی خست
خومار و مەستی خەت و خاڵی تۆم و پێم سەیرە
کە کێ بە کام قەڵەم ئەو نەخشی وا جوانی خست
دەبێ خەلستنی حافز لە مەستیا بووبێ
کە دەستی حەق لە شەرابی دژی خەمانی خست
*محانج: هاویشتن بەبێ سێرە لێگرتن.
خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
به قصد جان من زار ناتوان انداخت
نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود
زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت
به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد
فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت
شراب خورده و خوی کرده می‌روی به چمن
که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت
به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم
چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت
بنفشه طره مفتول خود گره می‌زد
صبا حکایت زلف تو در میان انداخت
ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردم
سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت
من از ورع می و مطرب ندیدمی زین پیش
هوای مغبچگانم در این و آن انداخت
کنون به آب می لعل خرقه می‌شویم
نصیبهٔ ازل از خود نمی‌توان انداخت
مگر گشایش حافظ در این خرابی بود
که بخشش ازلش در می مغان انداخت
جهان به کام من اکنون شود که دور زمان
مرا به بندگی خواجه جهان انداخت
«حافظ شیرازی»
به قصد جان من زار ناتوان انداخت
نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود
زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت
به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد
فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت
شراب خورده و خوی کرده می‌روی به چمن
که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت
به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم
چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت
بنفشه طره مفتول خود گره می‌زد
صبا حکایت زلف تو در میان انداخت
ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردم
سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت
من از ورع می و مطرب ندیدمی زین پیش
هوای مغبچگانم در این و آن انداخت
کنون به آب می لعل خرقه می‌شویم
نصیبهٔ ازل از خود نمی‌توان انداخت
مگر گشایش حافظ در این خرابی بود
که بخشش ازلش در می مغان انداخت
جهان به کام من اکنون شود که دور زمان
مرا به بندگی خواجه جهان انداخت
«حافظ شیرازی»