خمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمّه این است

جمالت معجزِ حسن است، لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است

بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق‌کشی سحرآفرین است

عجب علمی است علمِ هیئتِ عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است

تو پنداری که بدگو رفت و جان برد
حسابش با کرام الکاتبین است

ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است

مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است

«حافظ شیرازی، به کوشش: دکتر خلیل خطیب رهبر، ص ٧٨. »