رفتی و بردی جان و دلم را
تنها بە کنج عزلت خزیدن

نە خفتە آنی، نە خوردە نانی
این تو بە آن تو، باسر دویدن

پیر و بیچارە، افتان و خیزان،
با این وضع و حال، نهراسیدن

آه سرد من چون نسیم صبح
بر بام و درت دارد وزیدن

در کوی حسرت، بازار محنت
ندارم چارە، جز غم خریدن

چون مار زخمی می پیچم بە خود
یک ساعت یکدم، نیارمیدن

آنها همگی نصیب من شد
انگشت حسرت بە لب گزیدن

آخر من و این درد جدائی
بە دوش، این بار سنگین کشیدن

آری شب و روز فلک کارش است
دل از این و آن بیخود بریدن

شغل امامی در آخر عمر
گە گریە، گاهی بەخود خندیدن!