ئاڵەکۆک

ئاوات add_a_photo
ئاوات شاری دڵ
٢٧٠. نشانە خزانم
بی روی تو نیست عید، جانم!
بی تو، بهر تو ناتوانم

چون برگ، ز گلستان فتادە
چون باد، نشانە خزانم

خون می‌خورم از فراق رویت
دادم ز کف، عاقبت، عنانم!

چون کبک ز ترس دام صیاد
از خندە فتادە، در فغانم

بنشستە فقیر و مات و مبهوت
مرغ پروبال بستە مانم!

سرقافلە سیاه‌روزان
از غمزدگان اسف ستانم!

ناچار زگردش زمانە،
بردن غم دوست می ندانم

یاربی! اگرچە روسیاهم
هرچە توکنی سزای آنم

اما تو کریمی و 'امامی'
گوید کە گدای آستانم
روستای قاقلاوا، ١٣٤٢ شمسی
(صفحە ٢٣٣ چاپ انیسی؛ در چاپ جعفر امامی موجود نیست)
نووسین: کەماڵ ڕەحمانی

پەراوێز edit