چو آفتاب سراسیمە شرق و غرب دویدم
ز هر دو سوی به شکل جمال دوست ندیدم

هزار در بزدم من، هزار بادیه رفتم
هزار جور به امید وصل یار کشیدم

به عشق نرگس مستش به زلف او گرویدم
چو مرغ خانه خرابم ز آشیانه پریدم

به روز، شب پره هستم ز زرق و برق هراسم
به شب، به یاد دو زلف چو مار یار خزیدم

شب فراق به امید بامداد شدم من
چو بامداد رسید آفتاب خود طلبیدم

به روزگار خودم زار زار گریه کنم من
که روز و شب همه در خون خویشتن غلطیدم

ز طفلی تا به کهولت دریغ هیچ نکردم
هر آنچه سعی نمودم به آرزو نرسیدم

به شهر مهر رسیدم متاع دهر بدیدم
به‌جز متاع محبت به نقد جان نخریدم

به‌جای آنکه چو رندان به شوق و ذوق درآیم
ز ترس طعنەزنان جهان، به چاه خزیدم