هەر چەندە کە پۆشیومە بەر و بەرگی گوناهی
چاوم هەموو ئەوقاتێ لەڕێی عەفوە ئیلاهی
دەرحەق بە هەموو چارەوەران پشت و پەناهی
ای ریزه خور خوان نوالت مه و ماهی
جود چو وجودت ابد و لامتناهی
مووی ڕەش لە سەر و ڕیش نەما گشتی سپی بوو
پیری سەری شێواندووە لێم ڕەحمێ بفەرموو
خۆت عالمی ئەسراری یەکم زانیوی نەک دوو
بر نامهٔ اعمال سیاهم قلم عفو،
برکش که بدل شد بسفیدیم سیاهی
هەر چەندە کە بووم بەندەیەکی سەرکەش و عسیان
شەرمەندەیی بەر بارەگەهت ڕووڕەشی دیوان
لێم مەگرە خوایا بە حەقی ناڵەیی پیران
بودم من اگر بنده از خواجه گریزان
باز آمدم ای بندگیت دولت و شاهی
من بەندەیەکم تابعی ئەمر و نەهی یەزدان
کوا جێیەکی تر غەیری خودا ڕێگەیی ئاسان
سۆزی دڵ و لافاوی بەخوڕ هاتوو لە چاوان
این دیده گریانم و وین سینه بریان
بر صدق سخن میدهم هر دو گواهی
گر شاه شوم منزل من قصر جلال است
در بدرقه روز و شبم اهل کمال است
بر من همه گر ملک جهان جمله جلال است
بردن شدن از ساخت ملک تو محال است
عید توام از ملک توام خواهی نخواهی
هیچ چارە نییە غەیری ئەمە خۆم خستە ئەمانت
بم بەخشی ئەگەر ناڕووخێ هیچ کەون و مەکانت
هیچ نەفسێ نییە، نابێ، بەلای شەوکەت و شانت
بر عفو عقوبت بنود سود و زیانت
این هر دو به پیش تو ساوین الهی
عورفی کە بە زنجیری گوناهی بووە پابەند
ئەمما چ گوناهانێ وەکوو کێوی دەماوەند
مەحرەم نییە دیسان لە عەفو لوتفی خوداوەند
صد بار امید است رضا را بتو هر چند
سر تا قدمش غرق گناهست مناهی