پڕپڕه سینه‌م له ژان ئه‌ی داخه‌كه‌م بۆ مه‌ڵحه‌مێ
دڵ له ته‌نیایی وه‌گیان هاتووه خودایه هاوده‌مێ
چاوی چاكه‌ی كێ له سووڕی چه‌رخی زووتێپه‌ڕ هه‌یه
وه‌م حه‌سێنه و پیاڵه‌یێكم مه‌ی ده‌یه ساقی! ژه‌مێ
هەستە تاکوو دڵ بەوێ تورکی سەمەرقەندی بدەین
وا لە سروەی بۆنی جۆگەی موولیانی دێ دەمێ
حاڵی دنیایه‌م له پیتۆڵێکی پرسی پێكه‌نی
پێی گوتم بڕوانه ئاخ و داخ و ده‌ردی عاله‌مێ
بۆ شەمی شۆخی چەگوڵ سووتام لەنێو چاڵی سەبر
ڕۆحمی پێمدا نایە شای تورکان، لە کوێیە ڕۆستەمێ
ڕاحه‌تی و خۆشی له ڕێگه‌ی عیشق‌بازیدا به‌ڵان
دڵ به‌ڵا بێشێ به زامت گه‌ر بخوازێ مه‌ڵحه‌مێ
میری ناز نازی لە کووچەی زیرەکان ڕێگەی نییە
پێی دەوێ ڕێبواری دنیادیو، نە خاو و بێ‌غەمێ
ئاده‌می له‌و عاله‌می خاكی په‌یا نابێ، ده‌بێ
عاله‌مێكی دی دروست بكرێت و له‌نوێ ئاده‌مێ
نایه‌نێ گریانی حافز هیچ له‌لای به‌حری ئه‌وین
چونكه حه‌و ده‌ریا له ئاو نانوێنێ شه‌ونه‌مێ
دڵ له ته‌نیایی وه‌گیان هاتووه خودایه هاوده‌مێ
چاوی چاكه‌ی كێ له سووڕی چه‌رخی زووتێپه‌ڕ هه‌یه
وه‌م حه‌سێنه و پیاڵه‌یێكم مه‌ی ده‌یه ساقی! ژه‌مێ
هەستە تاکوو دڵ بەوێ تورکی سەمەرقەندی بدەین
وا لە سروەی بۆنی جۆگەی موولیانی دێ دەمێ
حاڵی دنیایه‌م له پیتۆڵێکی پرسی پێكه‌نی
پێی گوتم بڕوانه ئاخ و داخ و ده‌ردی عاله‌مێ
بۆ شەمی شۆخی چەگوڵ سووتام لەنێو چاڵی سەبر
ڕۆحمی پێمدا نایە شای تورکان، لە کوێیە ڕۆستەمێ
ڕاحه‌تی و خۆشی له ڕێگه‌ی عیشق‌بازیدا به‌ڵان
دڵ به‌ڵا بێشێ به زامت گه‌ر بخوازێ مه‌ڵحه‌مێ
میری ناز نازی لە کووچەی زیرەکان ڕێگەی نییە
پێی دەوێ ڕێبواری دنیادیو، نە خاو و بێ‌غەمێ
ئاده‌می له‌و عاله‌می خاكی په‌یا نابێ، ده‌بێ
عاله‌مێكی دی دروست بكرێت و له‌نوێ ئاده‌مێ
نایه‌نێ گریانی حافز هیچ له‌لای به‌حری ئه‌وین
چونكه حه‌و ده‌ریا له ئاو نانوێنێ شه‌ونه‌مێ
سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی
چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو
ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی
زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت
صعب روزی، بوالعجب کاری، پریشان عالمی
سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل
شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی
در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست
ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست
ره روی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی
آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی
خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم
کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی
گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق
کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی
«حافظ شیرازی»
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی
چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو
ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی
زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت
صعب روزی، بوالعجب کاری، پریشان عالمی
سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل
شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی
در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست
ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست
ره روی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی
آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی
خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم
کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی
گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق
کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی
«حافظ شیرازی»