ساقی وەرە کە لالە پیاڵەی پڕە لە مەی
تاکەی خەریکی باسی قسەی پووچ و بێ مەزەی
لادە له فيز و دەعيه که ديتوويه ڕۆژگار
چينی کراسی قەيسەر و سووچی کڵاوی کەی
ھۆشت ھەبێ، مەلی چەمەنێ مەسته، ھەسته ھا
حازر به دێ خەوی عەدەمێ، وا مەزانه ھەی
جوان ڕادەژێی بەنازەوە ئەی شۆڕەبی بەھار
ھەر تازە بی، نەشەمزی له سەرما و سەھۆڵی دەی
ئەو چەرخه خۆشەويستیيەکەی جێی بەقا نییە
ھاوارە بۆ کەسێکی ئەمين بێ لە فێڵی وەی
سۆزی شەرابی کەوسەر و حۆری لە بۆ مەیە
ئەوڕۆش جەماڵی ساقی وەک مانگ و جامی مەی
سروەی بەيانی، سەردەمی لاوی دەخاته بير
دەرمانی خەمبەرم دەيه ئەوڕۆکه نەک سبەی
مەڕوانه تەخت و سەلتەنەتی گوڵ که ئاخری
با دێ و پەڕەی دەکا پەڕەکانی لە ھەر چڵەی
تێکه بە يادی حاتەمی تەی جامی يەک مەنی
نامەی لەچەر بشۆوە بە تاريفی نێوی تەی
ئەو بادەیەی لەتافەتی دابوو بە ئەرخەوان
ھێنايەدەر بە شکڵی عەرەق کوڵمه سێوەکەی
ڕاخەر بنێرە باغی کە بۆ خزمەتت لەوێ
وێستاوە داری سەرو و کەمەر بەستراوە نەی
حافز! سيحربەزێن قسه خۆش ـ خۆشەکانی تۆ
چۆ ميسر و چين و گەيوەته ئەترافی ڕۆم و ڕەی
تاکەی خەریکی باسی قسەی پووچ و بێ مەزەی
لادە له فيز و دەعيه که ديتوويه ڕۆژگار
چينی کراسی قەيسەر و سووچی کڵاوی کەی
ھۆشت ھەبێ، مەلی چەمەنێ مەسته، ھەسته ھا
حازر به دێ خەوی عەدەمێ، وا مەزانه ھەی
جوان ڕادەژێی بەنازەوە ئەی شۆڕەبی بەھار
ھەر تازە بی، نەشەمزی له سەرما و سەھۆڵی دەی
ئەو چەرخه خۆشەويستیيەکەی جێی بەقا نییە
ھاوارە بۆ کەسێکی ئەمين بێ لە فێڵی وەی
سۆزی شەرابی کەوسەر و حۆری لە بۆ مەیە
ئەوڕۆش جەماڵی ساقی وەک مانگ و جامی مەی
سروەی بەيانی، سەردەمی لاوی دەخاته بير
دەرمانی خەمبەرم دەيه ئەوڕۆکه نەک سبەی
مەڕوانه تەخت و سەلتەنەتی گوڵ که ئاخری
با دێ و پەڕەی دەکا پەڕەکانی لە ھەر چڵەی
تێکه بە يادی حاتەمی تەی جامی يەک مەنی
نامەی لەچەر بشۆوە بە تاريفی نێوی تەی
ئەو بادەیەی لەتافەتی دابوو بە ئەرخەوان
ھێنايەدەر بە شکڵی عەرەق کوڵمه سێوەکەی
ڕاخەر بنێرە باغی کە بۆ خزمەتت لەوێ
وێستاوە داری سەرو و کەمەر بەستراوە نەی
حافز! سيحربەزێن قسه خۆش ـ خۆشەکانی تۆ
چۆ ميسر و چين و گەيوەته ئەترافی ڕۆم و ڕەی
ساقی بیا که شد قدحِ لاله پر ز می
طامات تا به چند و خرافات تا به کی؟
بگذر ز کبر و ناز که دیده است روزگار
چینِ قبایِ قیصر و طرفِ کلاه کی
هشیار شو که مرغِ چمن مست گشت هان
بیدار شو که خوابِ عدم در پی است هی
خوش نازکانه می‌چمی، ای شاخِ نوبهار
کآشفتگی مبادت از آشوبِ بادِ دی
بر مهرِ چرخ و شیوه‌ی او اعتماد نیست
ای وای بر کسی که شد ایمن ز مکرِ وی
فردا شرابِ کوثر و حور از برای ماست
و امروز نیز ساقیِ مه روی و جامِ می
باد صبا ز عهدِ صبی یاد می‌دهد
جان دارویی که غم ببرد در ده ای صُبَی
حشمت مبین و سلطنتِ گل که بسپرد
فراشِ باد هر ورقش را به زیرِ پی
در ده به یاد حاتم طی جامِ یک منی
تا نامه‌ی سیاهِ بخیلان کنیم طی
زان می که داد حسن و لطافت به ارغوان
بیرون فکند لطفِ مزاج از رخش به خوی
مسند به باغ بر که به خدمت چو بندگان
استاده است سرو و کمر بسته است نی
حافظ حدیثِ سحرفریبِ خوشت رسید
تا حدِّ مصر و چین و به اطرافِ روم و ری
«حافظ شیرازی»
طامات تا به چند و خرافات تا به کی؟
بگذر ز کبر و ناز که دیده است روزگار
چینِ قبایِ قیصر و طرفِ کلاه کی
هشیار شو که مرغِ چمن مست گشت هان
بیدار شو که خوابِ عدم در پی است هی
خوش نازکانه می‌چمی، ای شاخِ نوبهار
کآشفتگی مبادت از آشوبِ بادِ دی
بر مهرِ چرخ و شیوه‌ی او اعتماد نیست
ای وای بر کسی که شد ایمن ز مکرِ وی
فردا شرابِ کوثر و حور از برای ماست
و امروز نیز ساقیِ مه روی و جامِ می
باد صبا ز عهدِ صبی یاد می‌دهد
جان دارویی که غم ببرد در ده ای صُبَی
حشمت مبین و سلطنتِ گل که بسپرد
فراشِ باد هر ورقش را به زیرِ پی
در ده به یاد حاتم طی جامِ یک منی
تا نامه‌ی سیاهِ بخیلان کنیم طی
زان می که داد حسن و لطافت به ارغوان
بیرون فکند لطفِ مزاج از رخش به خوی
مسند به باغ بر که به خدمت چو بندگان
استاده است سرو و کمر بسته است نی
حافظ حدیثِ سحرفریبِ خوشت رسید
تا حدِّ مصر و چین و به اطرافِ روم و ری
«حافظ شیرازی»